Het Grote Conflict door Ellen White

datum van dit bevel gevonden kon worden, dan zou het grote tijdperk van de 2300 dagen met zekerheid
gevonden zijn.
In het zevende hoofdstuk van Ezra wordt het bevel gevonden.2 Het werd door Arthaxerxes, koning
van Perzië, in 457 v. C. in zijn volkomenste vorm gegeven. Maar in Ezra 6:14 wordt er gezegd, dat het huis
des Heren te Jeruzalem gebouwd werd “naar het bevel (kant. dekreet) van Kores, en Darius, en Arthaxerxes,
koning van Perzië.” Deze drie koningen brachten het bevel, door het uit te vaardigen, te bevestigen, en
volledig te maken, tot de volmaaktheid, die de profetie vereiste, om het begin van de 2300 jaren te kenmerken.
Het jaar 457 v. C., de tijd waarop het dekreet volle- dig werd gegeven, als datum van het bevel aannemende,
ziet men, dat ieder biezonder aangegeven punt in de voorzegging betreffende de zeventig weken vervuld
was geworden.
“Van de uitgang van het woord, om te doen wederkeren, en om Jeruzalem te bouwen, tot op Messias,
de Vorst, zullen zijn zeven weken, en twee en zestig weken,“—namelik negen en zestig weken, of 483 jaren.
Het dekreet van Arthaxerxes werd in de herfst van 457 v. C. van kracht. Van die datum af zijn er 483 jaren
tot de herfst van 27 n. C. Op die tijd werd deze profetie vervuld. Het woord “Messias” betekent “de
Gezalfde”. In de herfst van 27 n. C. werd Christus door Johannes gedoopt, en ontving de zalving van de
Geest. De apostel Petrus getuigt, dat “God Jezus van Nazareth gezalfd heeft met de Heilige Geest en met
kracht.” En de Heiland zelf verklaart: “De Geest des Heren is op Mij, daarom heeft Hij Mij gezalfd; Hij
heeft Me gezonden om aan de armen het evangelie te verkondigen.” Na Zijn doop kwam Hij in Gali- lea
“predikende het Evangelie van het Koninkrijk Gods, en zeggende: De tijd is vervuld.”
“En Hij zal aan velen het verbond versterken één week.” “De week,” waarvan hier gesproken wordt,
is de laatste van de zeventig; het zijn de laatste zeven jaren van het tijdperk, dat in het biezonder aan de
Joden is toegekend. Gedurende dit tijdperk, van 27 n. C. tot 34 n. C. werd de uitnodiging van het evangelie
eerst door Christus persoonlik, en later door Zijn discipelen, voornamelik aan de Joden gegeven. Toen de
apostelen uitgingen met de blijde tijding van het koninkrijk, luidde de opdracht van de Heiland aan hen: “Gij
zult niet heengaan op de weg van de Heidenen, en gij zult niet ingaan in enige stad van de Samaritanen; maar
gaat veel meer heen tot de verloren schapen van het huis Israëls.”5
“En in de helft van de week zal Hij het slachtoffer en het spijsoffer doen ophouden.” In 31 n. C., drie
en een half jaar na Zijn doop, werd onze Heer gekruisigd. Met het grote offer, op Golgotha gebracht, eindigde
dat stelsel van offeranden, dat gedurende vier duizend jaren had heengewezen op het Lam Gods. Het beeld
was door het tegenbeeld vervangen, en al de slachtoffers en spijsoffers van het ceremoniële stelsel vonden
daar een einde. De zeventig weken, of 490 jaren, die in het biezonder aan de Joden toegerekend waren,
eindigden, gelijk we gezien hebben, in 34 n. C. Door de handelwijze van het Joodse Sanhedrin kwam het
volk in dat jaar openlik uit voor zijn verwerping van het evangelie door het martelaarschap van Stefanus en
217