Het Grote Conflict door Ellen White

Toen Hiskia’s leven vijftien jaren verlengd was als antwoord op zijn gebed, bracht de dankbare
koning Gode een dankoffer voor Zijn grote barmhartigheid. In dit lied spreekt hij de reden uit, waarom hij
zich alzo verheugt: “Het graf zal U niet loven, de dood zal U niet prijzen; die in de kuil nederdalen, zullen
op Uw waarheid niet hopen. De levende, de levende, die zal U loven, gelijk ik heden doe.”2 De
godgeleerdheid, die algemeen bijval vindt, plaatst de rechtvaardige doden in de hemel, ingegaan tot de
gelukzaligheid, en God met onsterfelike tong lovende; doch Hiskia kon geen zodanig heerlik vooruitzicht in
de dood ontwaren. Met zijn woorden stemt het getuigenis van de psalmist overeen: “In de dood is van U
geen gedachtenis; wie zal U loven in het graf?” “De doden zullen de Heer niet prijzen, noch die in de stilte
nedergedaald zijn.”
Petrus verklaarde op de Pinksterdag, dat de patriarch David “beide gestorven is en begraven, en zijn
graf is onder ons tot op deze dag.” “Want David is niet opgevaren in de hemelen.”4 Het feit, dat David in
het graf vertoeft tot de dag van de opstanding, bewijst, dat de rechtvaardigen niet bij de dood naar de hemel
gaan. Het is alleen door de opstanding, en krachtens het feit, dat Christus is opgestaan, dat David ten laatste
aan de rechterhand Gods zitten kan.
En Paulus zegt: “Indien de doden niet opgewekt worden, zo is ook Christus niet opgewekt. En indien
Christus niet opgewekt is, zo is ook uw geloof tevergeefs, zo zijt ge nog in uw zonden. Zo zijn dan ook
verloren, die in Christus ontslapen zijn.” Indien de rechtvaardigen vier duizend jaren lang onmiddellik bij
de dood-naar de hemel waren gegaan, hoe zou Paulus hebben kunnen zeggen, dat, indien er geen opstanding
was, “degenen verloren zijn, die in Christus zijn ontslapen?” Er zou dan toch geen opstanding nodig wezen.
Tyndale, de martelaar, sprekende over de staat van de doden, verklaarde: “Ik belijd openlik, dat ik er niet
van overtuigd ben, dat zij alreeds in de volle heerlikheid zijn, waar Christus in is, en de verkoren engelen
Gods in zijn. Ook is het geen artikel van mijn geloof; want indien dit zo was, dan kan ik niet anders dan
inzien, dat de prediking van de opstanding van het vlees een ijdel iets zou zijn.
Het is een onwedersprekelik feit, dat de hoop op eeuwige gelukzaligheid bij de dood tot grote
veronachtzaming geleid heeft van de bijbelse leer aangaande de opstanding. Deze neiging werd door Dr.
Adam Clarke opgemerkt, die gezegd heeft: “De leer van de opstanding schijnt bij de eerste Christenen van
veel groter gewicht geacht geweest te zijn, dan nu! Hoe kan dat-wezen? De apostelen drukten die leer gedurig
op de harten, en wekten er de volgers Gods door op tot ijver, gehoorzaamheid en blijmoedigheid. En hun
opvolgers in de tegenwoordige tijd maken er slechts zelden melding van! Gelijk de apostelen predikten, zo
geloofden de eerste Christenen; gelijk wij prediken, zo geloven onze hoorders. Er is geen leerstelling in het
evangelie, waar meer gewicht aan wordt gehecht; en er is geen leerstelling in de tegenwoordige wijze van
prediking, waar minder aandacht aan geschonken wordt!”
367