Het Grote Conflict door Ellen White

Augsburg was bepaald als de plaats, waar het verhoor zou gehouden worden, en de hervormer begaf
zich te voet op reis daarheen. Men maakte zich ernstig over hem bezorgd. Er was openlik gedreigd, dat hij
op reis gegrepen en vermoord zou worden, en zijn vrienden smeekten hem, het niet te wagen. Ze drongen er
zelfs bij hem op aan, dat hij Wittenberg een tijd lang verlaten zou, en veiligheid zoeken bij degenen, die hem
met vreugde zouden beschermen. Maar hij wilde de post, die God hem aangewezen had, niet opgeven. Hij
moest getrouw verder gaan met de waarheid te handhaven, niettegenstaande de stormen, die om hem
woedden. Zijn taal was: “Ik ben ge-lijk Jeremia, een man van strijd en twist; maar hoe meer ze me dreigen,
hoe meer ze mijn blijdschap verhogen. ... Ze hebben mijn eer en mijn goede naam reeds door het slijk
gesleurd. Al wat me nog rest, is mijn nietswaardig lichaam; laat hen dat ook hebben; ze zullen mijn leven
daardoor slechts enige uren verkorten. Maar wat mijn ziel aangaat, die zullen ze niet krijgen. Hij, die het
Woord van Christus aan de wereld wenst te brengen, moet ieder uur de dood ver-wachten.”
De tijding van Luthers aankomst te Augsburg gaf grote voldoening aan de pauselike afgevaardigde.
De lastige ketter, die de aandacht van de gehele wereld tot zich trok, scheen nu in de macht van Rome te
zijn, en de afgevaardigde nam zich voor, dat hij niet zou ontsnappen. De hervormer had verzuimd, zich van
een vrijgeleide te voorzien. Zijn vrienden drongen erop aan, dat hij niet zonder dat dokument voor de
afgevaardigde zou verschijnen, en zijzelven namen op zich, het van de keizer te verkrijgen. Het was het plan
van de afgevaardigde om Luther zo mogelik te dwingen om te herroepen, of, indien dit niet gelukte, hem
naar Rome te laten voeren, om in het lot van Huss en Jérome te delen. Daarom trachtte hij door zijn
handlangers Luther te overreden, om zonder vrijgeleide te verschijnen, en zich aan zijn genade toe te
vertrouwen. Dit weigerde de hervormer beslist. Niet voordat hij het geschrift, dat hem de bescherming van
de keizer verzekerde, ontvangen had, verscheen hij in de tegenwoordigheid van de pauselike afgezant.
Uit voorzichtigheid besloten de Katholieken, te trachten Luther te winnen door een schijn van
zachtheid. De afgevaardigde betoonde zich zeer vriendelik, wanneer hij zich met hem onderhield; maar hij
eiste, dat Luther zich onvoorwaar- delik aan het gezag van de kerk zou onderwerpen, en ieder punt zou
toegeven, zonder bespreking of onderzoek. Hij had het karakter van de man, met wie hij te doen had, niet
naar waarde geschat. Luther drukte in zijn antwoord zijn ontzag voor de kerk uit, zijn verlangen naar
waarheid, verder zijn bereidheid om alle bezwaren tegen wat hij verkondigd had te beantwoorden, en zijn
leerstellingen te onderwerpen aan het besluit van zekere voorname universiteiten. Maar tegelijkertijd kwam
hij op tegen de eis van de kardinaal, dat hij herroepen zou, zonder dat er bewezen was, dat hij dwaalde.
Het enige antwoord was: “Herroep, herroep.” De hervormer toonde aan, dat zijn stelling zich grondde
op de Schriften, en verklaarde vastberaden, dat hij de waarheid niet herroepen kon. De legaat, onmachtig om
Lutlrers beweringen te weerleggen, overstelpte hem met een vloed van verwijten, spotternijen en vleierijen,
doorspekt met aanhalingen uit de overleveringen, en gezegden van de kerkvaders, en liet de hervormer geen
86