Het Grote Conflict door Ellen White

etekenis te mogen verstaan. Ik zal mijn dienst in de kerk wijden aan de eer van God, de lof van Zijn enige
Zoon, de redding van zielen, en hun onderwijs in het ware geloof.”1 Ofschoon sommigen van de geesteliken
niet met zijn plan instemden, en hem ervan trachtten af te brengen, bleef Zwingli standvastig. Hij verklaarde,
dat hij geen nieuw stelsel dacht in te voeren, maar zich aan het oude stelsel meende te houden, dat de kerk
in vroegere tijden van grotere zuiverheid had gediend.
Reeds begon er belangstelling te ontwaken in de waarheden, die hij verkondigde, en het volk kwam
in groten getale bijeen om naar zijn prediking te luisteren. Velen, die sedert lang het kerkgaan opgegeven
hadden, bevonden zich onder zijn toehoorders. Hij begon zijn bediening met de Evange- lieën te openen, en
aan zijn hoorders het door de Geest inge- geven verhaal van het leven, het onderwijs, en de dood van
Christus voor te lezen en uit te leggen. Hier, evenals te Einsiedeln, stelde hij Gods woord voor als het enig
onfeilbaar gezag, en Christus’ dood als het enig volmaakte offer. “Het is tot Christus,” sprak hij, “dat ik u
wens te voeren,— tot Christus, de ware bron van zaligheid.” Mensen van alle klassen, van staatsman en
geleerde af tot handwerksman en landbouwer toe, verdrongen zich om de prediker. Met diepe belangstelling
luisterden ze naar zijn woorden. Hij verkondigde niet alleen het aanbod van vrije verlossing, maar bestrafte
onbeschroomd de slechtheid en het bederf van die tijd. Velen verlieten de domkerk God verheerlikende.
“Deze man,” zeiden ze, “predikt de waarheid. Hij zal onze Mozes worden, die ons uit deze Egyptiese
duisternis zal uitleiden.”1 Maar ofschoon zijn arbeid in het eerst met veel toejuiching ontvangen werd,
ontwikkelde er zich later tegenstand. De monniken stonden op om zijn werk te verhinderen, en zijn leer te
veroordelen. Velen hoonden en bespotten hem; anderen behandelden hem met onbeschoftheid, en begonnen
te dreigen. Zwingli echter verdroeg alles geduldig, en sprak: “Indien we zondaren voor Christus willen
winnen, moeten we leren, onze ogen voor veel dingen te sluiten.”1
Omstreeks deze tijd gebeurde er iets, dat de hervorming in de hand werkte. Zekere Luciaan werd met
enige van Luthers geschriften naar Zürich gezonden door een vriend van het hervormde geloof te Bazel,
welke aan de hand gaf, dat de verkoop van deze boeken een krachtig middel zou kunnen worden om het licht
alom te verspreiden. “Overtuig u,” schreef hij aan Zwingli, “of deze man oordeel en vaardigheid genoeg
bezit; als het u blijkt van ja, laat hem dan van stad tot stad, dorp tot dorp, vlek tot vlek, ja van huis tot huis
gaan, geheel Zwitserland door, met de geschriften van Luther; en vooral zijn uitleg van het Onze Vader,
voor leken geschreven. Hoe meer die uitleg bekend wordt, hoe meer kopers er voor zullen komen.”1 Op
die wijze drong het licht door.
Op tijden,wanneer God de boeien van onwetendheid en bijgeloof begint te verbreken, is het dat de
Satan met de grootste kracht werkt om de mensen in donkerheid te hullen, en hun kluisters nog vaster te
klinken. Terwijl er in verschillende landen mannen opstonden, die het volk vergiffenis en
rechtvaardigmaking door het bloed van Christus voorstelden, begaf Rome zich met vernieuwde ijver aan het
werk om door de gehele Christenheid heen vergiffenis aan te bieden voor geld. Iedere zonde had zijn prijs;
115