Het Grote Conflict door Ellen White

verzekerd, en door Hem als overwinnaars aangerekend. Zij hadden de goede strijd gestreden, en zouden de
erekroon ontvangen, wanneer Christus wederkomen zou. Het lijden, dat ze ondergingen, sloot de Christenen
nader aan elkander en aan hun Verlosser aan. Het voorbeeld van hun leven en getuigenis van hun dood waren
een voortdurende belijdenis van de waarheid, en waar het‘t minst kon verwacht worden, verlieten Satans
onderdanen zijn dienst en schaarden zich onder de banier van Christus.
Het was om die reden,dat Satan plannen beraamde om met betere uitslag de Godsregering te
bestrijden, en dat wel door zijn banier omhoog te heffen in de Christelike kerk. Indien de volgelingen van
Christus bedrogen konden worden, en ertoe gebracht, God te mishagen, zo zouden hun kracht, sterkte van
ziel, en standvastigheid te kort schieten, en ze hem ge- makkelik ten prooi worden. Door list beproefde de
grote vijand nu te verkrijgen, wat hij zich door geweld niet had kunnen verwerven. De vervolging hield op,
en de gevaarlike aantrekkelikheden van tijde- like voorspoed en wereldse eer werden ervoor in de plaats
gesteld. Agodedienaars werden ertoe gebracht, een deel van het Christelik geloof te omhelzen, terwijl ze
andere grondwaarheden verwierpen. Ze gaven voor, Jezus aan te nemen als de Zoon van God, en in Zijn
dood en opstanding te geloven; maar ze hadden geen overtuiging van zonde, en gevoelden geen behoefte
aan berouw en verandering van gemoed. Met wat van hun zijde toe te geven, stelden ze voor dat de
Christenen ook wat toegeven zouden, zodat allen één zouden worden in geloof aan Christus.
Nu verkeerde de kerk in vreselik gevaar. Gevangenis, marteling, vuur en zwaard waren zegeningen
te achten in vergelijking hiervan. Enige Christenen bleven standvastig, en verklaarden, dat ze geen
beginselen konden prijs geven. Anderen waren er voor, sommige geloofspunten op te geven, of wat te
wijzigen, en zich te verenigen met degenen, die het Christendom gedeeltelik aangenomen hadden,
bewerende dat dit het middel kon worden tot hun algehele bekering. Dat was een tijd van grote angst voor
de getrouwe volgelingen van Christus. Onder de mantel van geveinsd Christendom sloop Satan de kerk
binnen, om hun geloof te verzwakken, en hun harten af te trekken van het Woord der waarheid.
De meeste Christenen stemden er ten laatste in toe, hun standaard te verlagen, en een vereniging van
Christendom en heidendom kwam tot stand. Ofschoon de aanbidders van de afgoden voorgaven bekeerd te
zijn, en zich bij de kerk voegden, bleven ze hun afgoderij aankleven, en verwisselden alleen de voorwerpen
van hun verering voor beelden van Jezus, en zelfs van Maria en de heiligen. De bedorven zuurdesem van de
afgoderij, aldus de kerk binnengebracht, deed zijn verdervend werk. Ongezonde leringen, bijgelovige
gebruiken, en afgodiese ceremonieën werden in de belijdenis en eredienst opgenomen. Terwijl de
volgelingen van Christus zich met afgodedienaars verenigden, werd de Christelike godsdienst verdorven, en
verloor de kerk zijn reinheid en kracht. Enkelen echter werden door deze dwalingen niet verleid. Zij bleven
bij hun getrouwheid aan de Bron der waarheid, en dienden God alleen.
22