Het Grote Conflict door Ellen White

spreidde zich een zware, donkere wolk over de gehele lucht met uitzondering van een smalle zoom aan de
horizon uit, en werd het z— donker als gewoonlik tegen negen uur op een zomeravond. . . .
“Vrees, angst en ontzetting begon de gemoederen van de mensen te vervullen. Vrouwen stonden aan
hun deur het donkere landschap aan te staren; mannen kwamen terug van hun veldarbeid; de timmerman
verliet zijn gereedschap, de smid zijn fornuis, de winkelier zijn toonbank. Men liet de scholen uitgaan, en
bevend vluchtten de kinderen naar huis. Reizigers hielden stil aan de eerste boerewoning. ‘Wat gaat er
gebeuren?’ was de vraag op ieders lippen en in ieders hart. Het scheen of er een orkaan over het land zou
gaan, of dat de dag van het einde van alle dingen gekomen was.
“Er werden kaarsen aangestoken, en haardvuren brandden helder als op avonden zonder maan in de
herfst. . . . Het pluimvee ging op stok, en ging slapen, het grootvee verzamelde zich bij het hek van de weide
en loeide, de kikvorsen kwaakten, de vogels zongen hun avondlied, en de vleermuizen begonnen rond te
vliegen. De mens echter wist dat het geen wezenlike nacht was. . . .
“Dr. Nathanael Whittaker, de predikant van de Tabernakel kerk te Salem, hield godsdienstige bijeenkomsten
in zijn zaal, en hield een predikatie, waarin hij de duisternis bovennatuurlik verklaarde te zijn. Er kwamen
op nog andere plaatsen vergaderingen bijeen. De teksten voor de onvoorbereide preken waren zonder
onderscheid die, waarin aangegeven werd dat de duisternis in verband stond met schriftuurlike
voorzeggingen. . . .
“De donkerheid was het ergst kort na elf uur.” “In de meeste delen van het land was het overdag z—
duister, dat de mensen de tijd noch op hun horloges, noch op hun klokken zien konden, noch ook hun
huiswerk verrichten, zonder kaarsen aan te steken. . . .“De verdonkerde uitgestrektheid was buitengewoon
groot. Men merkte het duister oostwaarts op tot Falmouth toe. Naar het westen strekte het zich uit tot de
verste delen van Connecticut, en tot Albanië. Zuidwaarts werd de donkerheid langs de zeekust waargenomen,
en noordwaarts zo ver als de Amerikaanse nederzettingen zich uitstrekken.”
De dichte duisternis van de dag werd een uur of twee v——r het vallen van de avond gevolgd door
een gedeeltelik heldere lucht, en de zon vertoonde zich, hoewel nog door een zwarte, zware mist heen.
“Nadat de zon ondergegaan was, trok de lucht weder toe, en werd het zeer snel donker.” “Ook was de
duisternis van de nacht niets minder ongewoon en schrikaanjagend dan die van de dag; ofschoon de maan
bijna vol was, kon geen enkel voorwerp onderscheiden worden dan bij het een of ander kunstlicht, hetgeen,
van uit de naburige huizen of andere plaatsen gezien, door een soort van Egyptiese duisternis scheen heen
te komen, waardoor de stralen nauwe- liks heendringen konden.” Een ooggetuige van het toneel zei: “Ik
kon op het ogen- blik niet anders denken, dan dat, als ieder lichtgevend lichaam in het heelal in
ondoordringbare duisternis gehuld, of vernietigd was geweest, de donkerheid niet groter had kunnen zijn.”
Ofschoon de maan die nacht om 9 uur vol was, “had dit niet de minste invloed om de doodse schaduwen te
203