Het Grote Conflict door Ellen White

“Met wie denkt ge,” zo sprak hij eindelik, “strijdt ge? Met een oud man op de rand van het graf?—
Neen, met de Waarheid!—de Waarheid, die sterker is dan gij zijt, en u overwinnen zal.” Met die woorden
verliet hij de vergadering, en geen enkele van zijn tegenpartijders was er, die een poging deed om hem terug
te houden. Wycliffe’s arbeid was bijna volbracht; de banier der waarheid,die hij zo lang omhoog geheven
had, zou hem spoedig uit de hand vallen; doch eenmaal nog zou hij als getuige voor het evangelie optreden.
De waarheid moest verkondigd worden van uit de vesting zelf van het koninkrijk der dwaling. Wycliffe werd
ter verantwoording gedaagd voor de pauselike rechtbank te Rome, die zo dikwels het bloed van de heiligen
vergoten had. Hij was niet blind voor het gevaar, dat hem bedreigde, maar zou desniettemin aan de
dagvaarding gehoor hebben gegeven, had niet een aanval van beroerte het hem on- mogelik gemaakt, de reis
te doen. Ofschoon zijn stem echter niet te Rome zou gehoord worden, kon hij per brief spreken, en dat
besloot hij te doen.
Uit zijn pastorie zond de hervormer de paus een schrijven, dat schoon eerbiedig in toon en in
christelike geest, een scherpe terechtwijzing bevatte wegens de praal en trots van de pauselike stoel. “In der
waarheid,” zo schreef hij, “verheug ik me om aan iedereen open te leggen en te verklaren het geloof, dat ik
belijd, en in het biezonder aan de bisschop van Rome; die, na- demaal ik hem veronderstel gezond in de leer
en waarachtig te zijn, hoogst gewillig zal wezen om mijn voornoemd geloof te bevestigen; of, indien ik zou
dwalen, het te verbeteren.
“Allereerst neem ik aan, dat het evangelie van Christus de gehele wet Gods omvat ... ik houd het
ervoor dat de bisschop van Rome, nademaal hij de plaatsvervanger van Christus hier op aarde is, meer dan
alle mensen gebonden is aan die wet van het evangelie. Want de grootheid onder de discipelen van Christus
bestond niet in wereldse waardigheid of eer, maar in het nauwgezette en juiste volgen van Christus in leven
en zeden. . . . Christus was gedurende de tijd van Zijn pelgrimstocht hier een allerarmst mens, die alle
wereldse machtsoefening en eer weigerde en van de hand wees.
“Geen getrouwe behoort —f de paus zelf, —f enige heilige te volgen dan op die punten, waarop hij
de Heer Jezus Christus gevolgd heeft; want Petrus en de zonen van Zebedeüs, toen ze wereldse
onderscheiding begeerden, in plaats van Christus’ voetstappen te drukken, gaven Hem aanstoot, en
behoorden dus in die dwalingen niet gevolgd te worden. “De paus behoorde alle tijdelike heerschappij en
machtsoefening aan de aardse macht over te laten, en zijn gehele geestelikheid daartoe krachtdadig te
bewegen, en aan te manen; want alzo deed Christus, en voornamelik door Zijn apostelen. Indien ik derhalve
op enige van die punten gedwaald heb, wil ik me op het allernederigst aan terechtwijzing onderwerpen, zelfs
door doodstraf, als de noodzakelikheid het zou vereisen; en indien ik naar eigen wil en begeerte kon handelen,
in mijn eigen persoon, zou ik ongetwijfeld voor de bisschop van Rome verschijnen; doch de Heer heeft me
anderszins op tegenovergestelde wijze bezocht, en me geleerd, Gode meer gehoorzaam te zijn dan de
mensen.”
56