Het Grote Conflict door Ellen White

Aan diegenen, die aan hun lusten toegeven, aan de ge- notzuchtigen en zinneliken, doet het
Spiritualisme zich voor onder een minder sluwe vermomming dan aan de meer beschaafden en verstandigen;
zij vinden in de grovere vormen wat met hun neigingen overeenstemt. De Satan bespiedt ieder teken van
zwakheid in de menselike natuur; hij let op de zonden, die elkeen geneigd is te doen, en draagt er dan zorg
voor, dat er geen gebrek is aan gelegenheden om aan deze neiging tot kwaad toe te geven. Hij verleidt de
mensen tot overdaad in wat op zichzelf genomen gewettigd is, en laat hen door onmatigheid hun lichamelike,
geestelike, en zedelike kracht verzwakken. Hij heeft duizenden in het verderf gestort, en doet het nog steeds,
door toegeven aan hun hartstochten, die de gehele menselike natuur verdier- liken.
En om zijn werk te voltooien, verklaart hij door de geesten, dat “ware kennis de mens boven alle wet
stelt;” dat “wat ook bestaat, goed is;” en dat “God niet veroordelen kan;” en dat “alle zonden, die gedaan
worden, onschuldig zijn.” Wanneer de mensen aldus tot het geloof gebracht worden, dat begeerte de hoogste
wet, dat vrijheid losbandigheid, is, en dat de mens alleen verantwoordelik is aan zichzelf, wie kan er zich
dan over verwonderen, dat verdorvenheid en loszinnigheid aan alle kanten de overhand nemen? Scharen van
mensen nemen begerig een leer aan, die hen vrij laat om te doen, wat hun vleselik hart hun ingeeft. De
teugels der zelfbeheersing, die de lusten binden, worden losgelaten; de krachten van verstand en ziel worden
ondergeschikt gemaakt aan de dierlike neigingen; en Satan sleept triomferend duizenden in zijn net, die
belijden, volgelingen van Christus te zijn.
Toch behoeft niemand bedrogen te worden door de leugenachtige beweringen van het Spiritualisme.
God heeft aan de wereld voldoende licht geschonken om ons in staat te stellen, de valstrik te ontdekken.
Gelijk reeds aangetoond is, is de theorie, welke het fondament van het Spiritualisme uitmaakt, in strijd met
de duidelikste verklaringen van de Schrift. De Bijbel zegt dat de doden niet met al weten, dat hun gedachten
vergaan zijn; dat ze geen deel hebben aan iets, dat onder de zon geschiedt; dat ze niets weten van de vreugde
of het verdriet van degenen, die hun op aarde het liefst geweest zijn.
Verder heeft God alle voorgegeven gemeenschap met de geesten van afgestorvenen verboden. In de
tijd van de Hebreën bestond er een klasse van mensen, die evenals de hedendaagse Spiritualisten beweerden,
dat ze gemeenschap hielden met de doden. Maar de “waarzeggende geesten”, zoals deze bezoekers uit andere
werelden genoemd werden, worden in de Bijbel verklaard te zijn de “geesten van duivelen.” Met
waarzeggende geesten te doen te hebben, werd een gruwel voor de Heer genoemd, en was plechtig verboden
op straffe des doods.21 Het woord toverij alleen wekt reeds verachting op in onze tijd. De bewering dat de
mensen zich met boze geesten kunnen onderhouden, wordt aangezien voor een fabel uit de Middeleeuwen.
Maar het Spiritualisme, dat zijn bekeerlingen bij honderdduizenden, ja, bij miljoenen telt, dat zich een weg
gebaand heeft tot wetenschappelike kringen, dat tot de kerken doorgedrongen is, en genade ge-vonden heeft
bij wetgevende lichamen, en zelfs aan de hoven van koningen — deze ontzaglike verleiding is slechts een
herleving in een nieuwe vorm van de toverij, die van ouds veroordeeld en verboden werd.
373