Het Grote Conflict door Ellen White

Israël werd,— de wens namelik om de gebruiken van de goddelozen na te volgen en hun vriendschap te
verwerven. “Gij hebt vertrouwd op uw schoonheid, en hebt gehoereerd van wege uw naam.”
Vele Protestantse kerken volgen Rome’s voorbeeld van zich op schuldige wijze met de “koningen
van de aarde” te verbinden;— de staatskerken, door hun betrekking tot we- reldlike goevernementen; en
andere gezinten door te zoeken, bij de wereld in de gunst te staan. En de benaming “Ba- bylon”—verwarring
— kan met recht op deze lichamen toegepast worden, die alle voorgeven hun leer uit de Bijbel te putten, en
die toch in bijna ontelbare sekten zijn verdeeld met zeer uiteenlopende en strijdige geloofspunten en
theorieën.
Behalve een schuldige verbinding met de wereld, vertonen de kerken, die zich van Rome
afgescheiden hebben, nog andere van zijn karaktertrekken. Een Rooms Katholiek beweert dat, “indien de
Kerk van Rome zich ooit schuldig gemaakt heeft aan afgodedienst, wat de heiligen betreft, zo is de dochter,
de Engelse Kerk, daar even schuldig aan, daar die tien kerkgebouwen heeft, die aan Maria gewijd zijn, tegen
één, dat aan Christus gewijd is.” En Dr. Hopkins verklaart in “Een verhandeling over het Millennium”: “Er
bestaat geen reden om aan te nemen,dat de antichristelike geest en gebruiken zich bepalen tot wat nu de Kerk
van Rome genoemd wordt. De Protestantse kerken hebben veel van de antichrist in zich, en zijn op verre na
niet geheel en al hervormd van . . . bederf en ongerechtigheid.”
Wat de scheiding van de Presbyteriaanse Kerk van Rome betreft, schrijft Dr. Guthrie: “Drie honderd
jaren geleden trad onze kerk met een open Bijbel op zijn banier, en de spreuk, ‘Onderzoekt de Schriften’,
als zijn leus, uit de poorten van Rome.” En dan doet hij de betekenisvolle vraag: “Zijn we Babylon geheel
en al uitgetreden?”
“De Engelse Kerk,” zegt Spurgeon, “schijnt doorkan- kerd te zijn van het sakramentarianisme; maar
de afgescheiden kerken schijnen bijna evenzeer doortrokken van filosofies ongeloof. Die, van welke we
betere dingen verwachtten, keren zich een voor een van de grondbeginselen van het geloof af. Ik geloof, dat
het wezenlike hart van Engeland doorweven is van een vervloekt ongeloof, dat nog op de kansel durft staan
en zichzelf Christen noemen.”
Wat is de oorsprong van de grote afval geweest? Hoe is de kerk in het eerst afgeweken van de
eenvoudigheid van het evangelie ?— Door de gebruiken van het heidendom over te nemen, ten einde de
aanname van het Christendom voor de heiden gemakkelik te maken. De apostel Paulus verklaarde, zelfs in
zijn tijd: “De verborgenheid der ongerechtigheid wordt alreeds gewrocht.”1 Gedurende het leven van de
apostelen bleef de kerk betrekkelik rein. “Maar tegen het einde van de tweede eeuw namen de meeste kerken
een nieuwe gedaante aan; de oorspronkelike eenvoudigheid verdween; en ongemerkt, terwijl de oude
discipelen in hun graven gelegd werden, stonden hun kinderen, tezamen met nieuwe bekeerlingen op ... en
255