Het Grote Conflict door Ellen White

heeft, door hun harten te bewerken, hen gedwongen te spreken. Aangevuurd door heilige ijver, en onder de
machtige invloed van Goddelike drijfveren, hebben ze hun plicht vervuld, zonder koel te berekenen, wat de
gevolgen zijn zouden van het spreken tot het volk van het woord, dat de Heer hun gegeven had. Ze hebben
met hun tijdelike belangen geen rekening gehouden, noch ook hun goede naam of leven trachten te behouden.
Toch, wanneer de storm van tegenstand en verwijt over hen losbarst, zullen er sommigen, door ontzetting
overstelpt, uitroepen: “Indien we de gevolgen van onze woorden hadden kunnen voorzien, we zouden ons
stil gehouden hebben.” Ze zijn omringd door moeilikheden. Satan valt hen aan met hevige verleidingen. Het
werk, dat ze op zich genomen hebben, schijnt veel meer dan ze kunnen ten uit voer brengen. Ze worden met
ondergang bedreigd. De geestdrift, die hen bezielde, is verdwenen; toch kunnen ze niet terug. Dan vluchten
ze, in het gevoel van hun volkomen hulpeloosheid, tot de Almachtige om kracht. Ze herinneren zich, dat de
woorden, welke ze gesproken hebben, niet de hunne waren, maar de woorden van Hem, die hun gelast had
de waarschuwing te geven. God had hun de waarheid in het hart gelegd, en ze konden niet nalaten die te
verkondigen.
Mannen Gods in vervlogen eeuwen hebben dezelfde beproevingen ondervonden. Wycliffe, Huss,
Luther, Tyndale, Baxter, Wesley drongen erop aan dat alle leer aan de Bijbel moest getoetst worden, en
verklaarden, dat ze alles zouden opgeven, wat daarin veroordeeld werd. Tegen die mannen woedde de
vervolging met meedogenloze woede; toch lieten ze niet af, de waarheid te verkondigen. Verschillende tijdperken
in de geschiedenis van de kerk hebben zich alle door de ontwikkeling van de ene of andere biezondere
waarheid gekenmerkt, passend voor de behoeften van Gods volk in die tijd. Iedere nieuwe waarheid heeft
zich door haat en tegenwerking heen een weg gebaand, en degenen, die zich in het licht ervan verheugden,
zijn verzocht en beproefd geworden. De Heer geeft een biezondere waarheid aan de mensen in een geval
van nood. Wie zou durven weigeren, die bekend te maken? Hij gebiedt Zijn knechten, de laatste uitnodiging
van Zijn genade aan de wereld te brengen. Zij kunnen niet stil blijven, dan op gevaar af van hun zielen te
verliezen. De gezanten van Christus hebben niets met gevolgen te maken. Ze moeten hun plicht doen, en
laten de gevolgen aan God over.
Wanneer de vervolging heviger wordt, worden de dienstknechten Gods opnieuw ontsteld; want het
schijnt hun toe, alsof zij de krisis hebben veroorzaakt. Doch hun geweten en Gods woord verzekeren hun,
dat hun wijze van handelen goed is; en hoewel de beproevingen aanhouden, worden ze gesterkt om ze te
dragen. De strijd komt al nader en wordt al zwaarder, maar hun geloof en moed nemen toe met de
aangroeiende nood. Hun getuigenis is: “We durven niet aan Gods woord tornen door Zijn heilige wet te
verdelen, en het ene deel nodig en het andere onnodig te noemen, om de gunst van de wereld te verwerven.
De Heer, Die we dienen, is machtig om ons te verlossen. Christus heeft de machten van de aarde overwonnen;
zullen wij dan een wereld vrezen, waarover de zege reeds behaald is?”
410