Het Grote Conflict door Ellen White

eigengerechtigheid z— groot, dat ze zichzelven beschouwden als Gods geliefde volk, en verwachtten, dat
de Heer hen zou verlossen van hun vijanden. “Daarom,” vervolgt de profeet, “om uwentwil zal Zion als een
akker geploegd worden, en Jeruzalem zal tot steenhopen worden, en de berg van dit huis tot hoogten van
een woud.”
Bijna veertig jaren lang, nadat de vloek over Jeruzalem door Christus zelf was uitgesproken, toefde
de Heer met Zijn oordelen over stad en volk. Gods lankmoedigheid jegens de verwerpers van Zijn evangelie
en de moordenaars van Zijn Zoon was verwonderlik. De gelijkenis van de onvruchtbare vijgeboom was een
beeld van Gods handelwijze met het Joodse volk. Het gebod was uitgegaan: “Houw hem uit, waartoe beslaat
hij ook onnuttelik de aarde?” Maar Goddelik mededogen had hem nog een weinig langer gespaard. Er waren
er nog velen onder de Joden, die geen kennis droegen aan het karakter Gods en het werk van Christus. En
de kinderen hadden de voordelen niet genoten, of het licht ontvangen, door hun ouders verworpen. Door de
prediking van de apostelen en hun vrienden wilde God het licht over hen laten schijnen; het zou hun vergund
worden te zien, hoe de profetieën vervuld waren, niet alleen door de geboorte en het leven van Christus,
maar door Zijn dood en opstanding. De kinderen werden niet veroordeeld om de zonden van de ouders; maar
toen de kinderen met de kennis van al het licht, dat aan hun ouders geschonken was, het meerdere licht,
hunzelven verleend, verwierpen, erlangden zij deel aan de zonden van hun ouders, en vervulden de maat van
hun ongerechtigheid.
Gods lankmoedigheid jegens Jeruzalem versterkte de Joden slechts in hun hardnekkige
onboetvaardigheid. In hun haat en wreedheid tegen de discipelen van Jezus verwierpen ze het laatste aanbod
van genade. Toen nam God Zijn bescherming over hen weg, trok Hij Zijn weerhoudende macht over Satan
en zijn engelen in, en werd het volk overgegeven aan de heerschappij van de leider, die ze zichzelven
gekozen hadden. Zijn kinderen hadden Christus’ genade veracht, die hen in staat zou gesteld hebben, hun
boze neigingen te onderdrukken, welke nu de overwinning behaalden. Satan bracht de sterkste en laagste
hartstochten van de ziel in beweging. De mensen gebruikten hun verstand niet; ze hadden hun rede
verloren,— ze lieten zich beheersen door opwelling en blinde woede. Ze werden satanies in hun wreedheid.
In de huise- like kringen en onder het volk, bij de hoogste zowel als de laagste klassen, werd verdenking,
nijd, haat, strijd, opstand en moord gevonden. Er was nergens veiligheid. Vrienden en famieliebetrekkingen
verrieden elkander. Ouders doodden hun kinderen, en kinderen hun ouders. De leiders van het volk hadden
geen macht om zichzelven te beheersen. Onbedwongen hartstochten maakten hen tot tirannen. De Joden
hadden valse getuigenis aangenomen om de onschuldige Zone Gods te veroordelen. Nu maakten valse
beschuldigingen hun eigen leven onzeker. Door hun handelingen hadden ze reeds lang gezegd: “Laat de
Heilige Israëls van ons ophouden.” Nu was hun wens vervuld. De vreze Gods verontrustte hen niet langer.
Satan had zich aan het hoofd van het volk gesteld, en de hoogste wereldlike en geestelike overheden stonden
onder zijn macht.
12