Het Grote Conflict door Ellen White

verplichtend voor te stellen. In vroegere tijden was het woord van de kansel een weerklank van de stem van
het geweten. . . . Onze beroemdste predikers zetten aan hun prediking een wondervolle majesteit bij door het
voorbeeld van de Meester te volgen, en de wet met zijn voorschriften en bedreigingen op de voorgrond te
plaatsen. Ze bespraken de twee grote grondregels, dat de wet een afschrift is van de Goddelike volmaaktheid,
en dat iemand, die de wet niet liefheeft, het evangelie niet liefheeft; want de wet zowel als het evangelie is
een spiegel, die het ware karakter Gods weerkaatst. Dit gevaar leidt tot een ander, namelik het kwaad van de
zonde, en de omvang en de verdienste ervan, gering te schatten. Naarmate het gebod rechtvaardig is, naar
die mate is het onrecht van er niet aan te gehoorzamen groot.”. . .
“Nauw verbonden aan de gevaren, die reeds genoemd zijn, is het gevaar van de rechtvaardigheid
Gods gering te schatten. De strekking van de hedendaagse kansel is, de Goddelike rechtvaardigheid uit de
Goddelike barmhartigheid uit te ziften, en barmhartigheid meer tot een gevoelen te verlagen dan tot een
grondbeginsel te verhogen. Het nieuwe theologiese prisma scheidt wat God samengevoegd heeft. Is de
Goddelike wet goed of kwaad? Hij is goed. Dan is rechtvaardigheid goed; want dat is een neiging om de wet
uit te voeren. Door de gewoonte van de Goddelike wet en rechtvaardigheid, de omvang en het kwaad van
menselike ongehoorzaamheid niet naar waarde te schatten, vervalt men allicht in de gewoonte van de genade,
die verzoening voor de zonde heeft aangebracht, evenmin op prijs te stellen.” Aldus verliest het evangelie
zijn waarde en belangrijkheid in het oog van de mensen, en spoedig staan ze klaar om de Bijbel zelf zo goed
als op zijde te zetten.
Veel predikanten beweren, dat Christus door Zijn bloed de wet heeft te niet gedaan, en dat de mens
nu vrij is van de vereisten ervan. Er zijn sommigen, die hem voorstellen als een pijnlik juk, en die als
tegenstelling van de dwang van de wet de vrijheid prediken, welke men genieten kan onder het evangelie.
Doch aldus beschouwden de profeten en apostelen de heilige wet niet. David sprak: “Ik zal wandelen in de
ruimte, omdat ik Uw bevelen gezocht heb.” De apostel Jakobus, die na de dood van Christus schreef,
verwijst naar de tien geboden als zijnde “de koninklike wet,” en “de volmaakte wet, die der vrijheid is.” En
de Ziener van Patmos spreekt een halve eeuw na de kruisiging een zegen uit over hen, “die Zijn geboden
doen, opdat hun macht zij aan de boom des levens, en ze door de poorten mogen ingaan in de stad.”
De bewering, dat Christus door Zijn dood de wet van Zijn Vader heeft te niet gedaan, is ongegrond.
Was het mogelik geweest, de wet te veranderen, of op zijde te stellen, dan had Christus niet behoeven te
sterven om de mens te redden van de straf op de zonde. Verre van de wet te niet te doen, bewijst de dood
van Christus, dat hij onveranderlik is. Gods Zoon kwam om “de wet groot te maken, en heerlik.” Hij zei:
“Meent niet, dat Ik gekomen ben om de wet te ontbinden,” “totdat de hemel en de aarde voorbijgaan, zal er
niet één jota, noch één tittel van de wet voorbijgaan.” En wat Hemzelf aangaat, sprak Hij: “Ik heb lust, o
mijn God! om Uw welbehagen te doen, en Uw wet is in het midden van mijn ingewand.”
312