Het Grote Conflict door Ellen White

onderhouden heeft, de Geliefde Gods, de Majesteit des hemels, wie te aanbidden het hoogste genot was van
cherubs en blinkende serafs,— zich vernederde om de gevallen mens op te heffen; dat Hij de schuld en de
smaad van de zonde, met de verberging van het aangezicht van Zijn Vader droeg, totdat de ellende van een
verloren wereld Zijn hart brak, en Zijn leven uitbluste aan het kruis van Golgotha. Dat de Schepper van alle
werelden, de Beslisser van ieders lot, Zijn heerlikheid ter zijde zou leggen, en zich zou vernederen uit liefde
tot de mens, zal tot in eeuwigheid de verwondering en aanbidding van het heelal gaande houden. Wanneer
de volken, die zalig worden, hun Heiland aanschouwen, en de eeuwige heerlikheid van de Vader uit Zijn
aangezicht zien stralen; wanneer ze Zijn troon zien, die van eeuwigheid en tot in eeuwigheid bestaat, en
beseffen, dat Zijn koninkrijk geen einde nemen zal, dan heffen ze met geestdrift het lied aan: “Waardig,
waardig is het Lam, dat geslacht is, en ons Gode gekocht heeft met Zijn eigen, allerkostbaarst bloed.”
De verborgenheid van het kruis verklaart alle andere verborgenheden. Bij het licht, dat van Golgotha
afstraalt, schijnen ons de eigenschappen Gods, die ons met schrik en vrees vervuld hadden, schoon en
aantrekkelik toe. We zien barmhartigheid, tederheid en vaderliefde samensmelten met heiligheid,
gerechtigheid en macht. Terwijl we de majesteit van Zijn troon, hoog en verheven, aanschouwen, ontwaren
we Zijn karakter in de genadige openbaringen ervan, en verstaan als nooit tevoren de betekenis van die
liefelike naam, “Onze Vader.”
439