Het Grote Conflict door Ellen White

waarheden voor deze tijd te onderzoeken. Ze wijzen op hun eigen aantal, rijkdom, en volksgunst, en zien
met verachting neder op de voorstanders van de waarheid als klein in getal, arm, en niet in de gunst staande,
en die een geloof hebben, dat hen van de wereld scheidt. Christus voorzag, dat de onbehoorlike aanmatiging
van gezag, die de schriftgeleerden en Farizeën zich voroorloofden, niet zou ophouden met de verstrooiing
van de Joden. Hij had een profeties inzicht in het werk van de verhoging van menselik gezag over het
geweten, dat door al de eeuwen heen zulk een schrikkelike vloek voor de kerk geweest is. En Zijn vreselike
veroordeling van de Schriftgeleerden en Farizeën, en Zijn waarschuwingen aan het volk om die blinde
leidslieden niet te volgen, staan opgetekend als een vermaning voor de volgende geslachten.
De Roomse Kerk behoudt aan de geestelikheid het recht voor van de Schrift te verklaren. Op grond
dat geesteliken alleen bevoegd zijn om Gods woord uit te leggen, wordt het aan het gewone volk onthouden.
Ofschoon de Hervorming de Bijbel aan allen gegeven heeft, toch verhindert ditzelfde beginsel, dat door
Rome is gehandhaafd, scharen van mensen in Protestantse kerken om de Bijbel voor zichzelven te
onderzoeken. Hun wordt geleerd om de leer, die erin vervat is, aan te nemen, gelijk de kerk die uitlegt; en er
zijn duizenden, die niets durven ontvangen, hoe duidelik het ook in de Schrift wordt geopenbaard, dat in
tegenstelling met hun geloofsbelijdenis, of de gevestigde leer van de kerk is.
Niettegenstaande de Bijbel vol is van waarschuwingen tegen valse leraars, zijn er velen bereid om
hun zielen op die wijze aan de zorg van de geestelikheid toe te vertrouwen. Er zijn heden ten dage duizenden
belijders, die geen andere reden kunnen geven voor de geloofspunten, welke ze belijden, dan dat ze aldus
door hun godsdienstige voorgangers onderwezen zijn. Ze gaan hetgeen de Heiland geleerd heeft bijna
onopgemerkt voorbij, en stellen onvoorwaardelik vertrouwen in de woorden van predikanten. Maar zijn
predikanten dan onfeilbaar? Hoe kunnen we onze zielen aan hun leiding toevertrouwen, tenzij we uit Gods
woord weten, dat ze lichtdragers zijn? Gebrek aan zedelike moed om af te wijken van het spoor, dat de
wereld gebaand heeft, leidt er velen toe, te volgen in de voetstappen van geleerden; en door hun weerzin om
voor zichzelven te onderzoeken, raken ze hopeloos verward in de ketenen der dwaling. Ze zien, dat de
waarheid voor deze tijd in de Bijbel duidelik aan het licht wordt gebracht, en gevoelen, dat de kracht van de
Heilige Geest zich aan de verkondiging ervan paart; toch laten ze zich door de tegenstand van de
geestelikheid van het licht afkeren. Ofschoon rede en geweten overtuigd zijn, durven deze misleide zielen
niet verschillend van de predikant denken; en hun eigen oordeel en eeuwige belangen worden opgeofferd
aan het ongeloof, de trots, en het vooroordeel van een ander.
Talrijk zijn de wegen, waarlangs Satan werkt, om zijn gevangenen door menselike invloed te binden.
Hij verzekert zich van een grote menigte, door hen met de zijden liefdekoorden aan dezulken te verbinden,
die vijanden zijn van het kruis van Christus. Wat deze banden ook zijn mogen, oudermin, kinderliefde,
huweliks- of maatschappelike betrekkingen, de uitkomst is dezelfde; de tegenstanders van de waarheid
401