Het Grote Conflict door Ellen White

om duideliker licht te ontvangen,— die waren het, welke de waarheid aangaande het heiligdom in de hemel
en de verandering van de bediening van de Heiland inzagen, en in het geloof volgden ze Hem in Zijn werk
in het hemelse heiligdom. En allen, die door het getuigenis van de Schriften dezelfde waarheden aannemen,
en Christus door het geloof volgen, wanneer Hij voor God intreedt om het laatste werk van de tussenkomst
te volbrengen en aan het einde daarvan Zijn koninkrijk te ontvangen,— die worden allen voorgesteld als
ingaande tot de bruiloft.
In de gelijkenis van Mattheüs 22 wordt hetzelfde beeld van de bruiloft gebruikt, en wordt het
onderzoekend oordeel duidelik voorgesteld als v——r de bruiloft plaats grijpende. V——r de bruiloft komt
de koning binnen om de gasten te overzien, —om te zien, of allen het bruiloftskleed dragen, het vlekkeloos
karakterkleed, dat gewassen en wit gemaakt is in het bloed van het Lam. Wie te licht bevonden wordt, wordt
uitgeworpen; maar allen, van wie bij het onderzoek blijkt dat ze het bruiloftskleed dragen, worden door God
aangenomen en waardig geacht, om deel te hebben aan Zijn koninkrijk en in Zijn troon te zitten. Dit
karakteronder- zoek, dit bepalen van wie bereid zijn voor het koninkrijk Gods, is het werk van het
onderzoekend oordeel, het slui- tingswerk in het hemelse heiligdom.
Wanneer het onderzoekingswerk geëindigd, en de zaak van hen, die in alle eeuwen beleden hebben
volgelingen van Christus te zijn, onderzocht en beslist is, dan en niet eerder zal de genadetijd eindigen, en
de deur der barmhartigheid gesloten worden. Aldus worden we in de éne korte zinsnede, “Die gereed waren,
gingen met Hem in tot de bruiloft, en de deur werd gesloten,” door het laatste van de bediening van de
Heiland heengevoerd tot op de tijd, wanneer het grote werk van de verlossing van de mens voltooid zal
wezen. Bij de eredienst in het aardse heiligdom, welke, naar we gezien hebben, een afbeelding is van de
dienst in het hemelse, eindigde de bediening in het eerste vertrek, wanneer de hogepriester op de grote
verzoendag het heilige der heiligen binnentrad. Gods bevel was: “En geen mens zal in de tent der
samenkomst zijn, als hij zal ingaan, om in het heilige verzoening te doen, totdat hij zal uitkomen.”1 Evenzo
eindigde Christus’ bediening in het eerste vertrek, toen Hij het heilige der heiligen binnentrad om het
sluitingswerk van de verzoening te volbrengen. Maar met het eindigen van de bediening in het eerste vertrek
begon de bediening in het tweede. Wanneer de hogepriester in de zinnebeeldige eredienst op de grote
verzoendag het heilige verliet, trad hij v——r God, om Hem het bloed van het zondoffer aan te bieden ten
behoeve van diegenen onder al het volk van Israël, die waarlik berouw hadden over hun zonden. Evenzo had
Christus het ene deel van Zijn werk als onze middelaar slechts volbracht, om een ander deel van Zijn werk
op Zich te nemen, en pleitte Hij nog v——r de Vader op Zijn bloed ten behoeve van zondaren.
Dit onderwerp werd door de Adventisten in 1844 niet verstaan. Nadat de tijd, waarop zij de Heiland
verwachtten, was verstreken, geloofden ze nog steeds, dat Zijn komst nabij was; ze beweerden, een gewichtig
keerpunt bereikt te hebben, en dat het werk van Christus als middelaar van de mens voor God geëindigd was.
Het scheen hun toe, dat de Bijbel leert, dat de genadetijd van de mens, kort voordat de Heer waarlik op de
287