Het Grote Conflict door Ellen White

de boodschap op een wonderdadige wijze door jonge kinderen te laten brengen. Daar ze onder de leeftijd
waren, kon de wet van het land hen niet keren, en werd het hun toegelaten ongehinderd te spreken.
De beweging was hoofdzakelik onder de lagere klasse; en het was in de nederige woningen van de
arbeiders, dat de mensen samenkwamen om naar de waarschuwing te luisteren. De kinder-predikers waren
zelven merendeels arme hutbewoners. Sommigen van hen waren niet meer dan zes of acht jaren oud; en
terwijl hun leven getuigde, dat ze de Heiland liefhadden, en trachtten om in gehoorzaamheid aan Gods
heilige eisen te leven, openbaarden ze overigens slechts het verstand en de bekwaamheid, welke in kinderen
van die leeftijd in de regel opgemerkt wordt. Wanneer ze echter voor het volk stonden, was het duidelik, dat
er een invloed in hen werkte, die meer was hun eigen natuurlike begaafdheid. Toon en manieren veranderden,
en met ernst en kracht waarschuwden ze tegen het oordeel, gebruik makende van de eigen woorden van de
Schrift: “Vreest God, en geeft Hem heerlikheid, want de ure van Zijn oordeel is gekomen.” Ze bestraften de
zonden van het volk, en veroordeelden niet alleen onzedelikheid en ontucht, maar berispten
wereldsgezindheid en afval, en waarschuwden hun hoorders om zich te haasten, aan de toekomende toorn te
ontvlieden.
Het volk luisterde bevend naar hun woorden. De overtuigende Geest Gods sprak tot hun harten. Velen
werden er toe geleid, de Schriften met vernieuwde en grotere belangstelling te onderzoeken; de onmatigen
en zedelozen kwamen tot hervorming; anderen gaven hun oneerlike praktijken op; en z— duidelik was de
beweging, dat zelfs predikanten van de staatskerk gedwongen waren, te erkennen, dat Gods hand er zichtbaar
in was. Het was Gods wil, dat de tijding van de wederkomst van de Heiland in de Skandinaviese landen
verkondigd zou worden; en toen de stem van Zijn dienstknechten tot zwijgen werd gebracht, goot Hij Zijn
Geest over de kinderen uit, opdat het werk zou worden gedaan.
Toen Jezus Jeruzalem naderde, omringd door de juichende menigte, die Hem met triomfkreten en het
wuiven van palmtakken als de Zoon van David binnenleidde, beriepen de naijverige Farizeën zich op Hem
om hun het stilzwijgen op te leggen; maar Jezus antwoordde, dat dit alles tot vervulling van de profetieën
geschiedde; en dat, indien zij zouden zwijgen, de stenen haast roepen zouden. Het volk staakte hun
vreugdevolle aankon- diging, toen ze de poorten van Jeruzalem binnentrokken, uit angst voor de
bedreigingen van de priesters en overheden; maar de kinderen in de voorhoven van de tempel herhaalden
het referein, en hun palmtakken wuivende, riepen ze, “Hosanna aan de Zone Davids!” Toen de Farizeën,
die dit zeer kwalik namen, tot Hem zeiden: “Hoort ge wel, wat dezen zeggen?” antwoordde Jezus, “Ja, hebt
ge nooit gelezen: Uit de mond van de jonge kinderen en de zuigelingen hebt ge U lof toebereid?” Evenals
God ten tijde van Christus’ eerste komst door middel van kinderen werkte, zo werkte Hij ook door hen bij
het verkondigen van de tijding van de wederkomst. Gods woord moest vervuld worden, dat de aankondiging
van de komst van de Heiland aan alle volken, talen, en natieën zou worden gedaan.
243