Het Grote Conflict door Ellen White

stem van een vreemdeling! Jezus zegt: “Dewijl Ik geroepen heb,en er niemand was, die opmerkte, en ge al
Mijn raad verworpen, en Mijn bestraffing niet gewild hebt.” Die stem wekt herinneringen op, welke ze zo
gaarne zouden uitwissen — van waarschuwingen, die veracht, uitnodigingen, die geweigerd, voorrechten,
die verwaarloosd zijn.
Sommigen zijn daar, die Christus in Zijn vernedering hebben bespot. Met schokkende kracht komen
hun de woorden van de Lijder voor de geest, toen Hij, door de hogepriester bezworen, plechtig verklaarde:
“Van nu aan zult ge zien de Zoon des mensen, zittende aan de rechterhand van de kracht Gods, en komende
op de wolken des hemels.”3 Nu zien ze Hem in Zijn heerlikheid, en ze zullen Hem nog moeten aanschouwen,
zittende aan de rechterhand van de kracht Gods. Degenen, die met Zijn aanspraak van Gods Zoon te zijn de
spot gedreven hebben, staan nu sprakeloos. Daar is de hoogmoedige Herodes, die schimpte op Zijn
koninklike titel, en de spottende soldaten gelastte, Hem als koning te kronen. Daar zijn diezelfde mannen,
wier goddeloze handen Hem het purperen kleed omgehangen hebben; die op Zijn heilig voorhoofd de
doornekroon, en in Zijn hand, die geen weerstand bood, de nagemaakte septer gedrukt,en zich met godslasterlike
hoon v——r Hem nedergebogen hebben. De mannen, die de vorst des Levens hebben
geslagen en bespogen, keren zich nu af van Zijn doordringende blik, en trachten de overweldigende
heerlikheid van Zijn tegenwoordigheid te ontvlieden. Degenen, die de nagels door Zijn handen en voeten
hebben gedreven, de krijgsknecht, die Zijn zijde heeft doorstoken, aanschouwen die littekenen met schrik
en zelfverwijt.
Met ontzettende duidelikheid roepen de priesters en oversten zich de gebeurtenissen op Golgotha
voor de geest. Sidderend van afgrijzen herinneren ze zich, hoe ze uitgeroepen hebben, het hoofd in duivelse
vervoering schuddend: “Anderen heeft Hij verlost, Hij kan zichzelf niet verlossen. Indien Hij de Koning
Israëls is, dat Hij nu afkome van het kruis, en we zullen Hem geloven. Hij heeft op God betrouwd; dat Hij
Hem nu verlosse, indien Hij Hem wèl wil.”
Levendig roepen ze zich de gelijkenis van de Heiland te binnen over de arbeiders, die weigerden om
hun heer de vrucht van de wijngaard te geven, en die Zijn dienstknechten kwalik behandelden, en Zijn zoon
doodsloegen. Ze herinneren zich ook het vonnis, dat zijzelven uitspraken: De heer van de wijngaard “zal de
kwaden een kwade dood aandoen.” In de zonde en straf van die ontrouwe mannen zien de priesters en
oudsten hun eigen loopbaan en hun eigen rechtvaardig oordeel. En nu verheft zich een kreet van dodelike
zielsangst. Luider dan het geroep: “Kruist Hem! kruist Hem!” dat door de straten van Jeruzalem weerklonk,
schalt de vreselike, wanhopige klaagtoon: “Hij is Gods Zoon! Hij is de ware Messias.” Ze trachten weg te
vluchten uit de tegenwoordigheid van de Koning der koningen. Tevergeefs pogen ze zich te verbergen in de
diepe holen van de aarde, die opengereten zijn door het woeden van de elementen.
433