Het Grote Conflict door Ellen White

De Waldenzen hunkerden er naar, aan deze hongerige zielen het brood des levens toe te delen, hun
de tijdingen des vredes te brengen, op Gods beloften gegrond, en hen op Christus te wijzen als hun enige
hoop op behoud. Ze hielden de leer, dat goede werken voor de overtreding van Gods wet kunnen voldoen,
als op leugen gegrond. Staat maken op menselike verdiensten hindert de blik op Christus’ oneindige liefde.
Jezus stierf als slachtoffer voor de mens, omdat de gevallen mensheid niets doen kan om zich bij God
aangenaam te maken. De verdiensten van een gekruiste en verrezen Heiland zijn het fondament van het
geloof van de Christen. De afhankelikheid van Christus van de ziel is even wezenlik, en zijn verbintenis met
Hem behoort even nauw te zijn, als die van een lichaamsdeel met het lichaam, of van een rank met de
wijnstok.
De leer van pausen en priesters had er de mensen toe gebracht, Gods karakter, en zelfs dat van
Christus, als streng, duister, en afstotend te beschouwen. De Heiland werd voorgesteld als zo weinig
medegevoel te hebben met de mens in zijn gevallen staat, dat de tussenkomst van priesters en heiligen moest
ingeroepen worden. Zij, wier verstand door het licht van Gods Woord was verlicht, hadden een sterk
verlangen om die zielen te wijzen op Jezus als hun medelijdende, liefhebbende Heiland, die met open armen
allen uitnodigt om met hun zondelast, hun zorg en vermoeienis tot Hem te gaan.
Ze verlangden de hinderpalen uit de weg te ruimen, welke Satan opgehoopt had, opdat de mensen de
beloften niet zouden zien, en rechtuit tot God komen met belijdenis van hun zonden, ten einde vergiffenis
en vrede te ontvangen. De Waldenziese zendeling ontvouwde gaarne aan de onderzoekende geest de kostbare
waarheden van het evangelie. Omzichtig bracht hij de zorgvuldig geschreven gedeelten van de Heilige
Schriften voor de dag. Het was zijn grootste vreugde, hoop te geven aan de nauwgezette, maar met zonden
beladen ziel, die slechts een God der wrake kon zien, zich gereed makende om het oordeel ten uitvoer te
brengen. Met bevende lippen en ogen vol tranen opende hij, dikwels op zijn knieën gebogen, aan zijn
broederen de kostbare beloften, waar de enige hoop van de zondaar uit straalt. Op die wijze drong het licht
van de waarheid menig duister gemoed binnen, en week de schaduwwolk ervoor terug, totdat de Zon der
Gerechtigheid in het hart scheen met genezing in zijn stralen. Dikwels gebeurde het dat het een of andere
gedeelte van de Schrift op verlangen van de toehoorder over en over gelezen werd, als wilde hij zich
verzekeren, dat hij het recht gehoord had. In het biezonder werd om herhaling gevraagd van deze woorden:
“Het bloed van Jezus Christus reinigt van alle zonden.”1 “Gelijk Mozes de slang in de woestijn verhoogd
heeft, alzo moet ook de Zoon des mensen verhoogd worden, opdat een iegelik, die in Hem gelooft, niet
verderve, maar het eeuwige leven hebbe.”
Velen werden er ontnuchterd aangaande de aanspraken van Rome. Ze zagen in, hoe ijdel de
tussenkomst is van mensen of engelen ten behoeve van de zondaar. Terwijl het ware licht aan hun harten
opging, riepen ze in verrukking uit: “Christus is mijn priester; Zijn bloed is mijn offerande; Zijn altaar is
44