Het Grote Conflict door Ellen White

zijn,“3 in gelijkenis van al de opgewekte rechtvaardigen, wier “vernederd lichaam” veranderd, en
“gelijkvormig gemaakt zal worden aan Zijn heerlik lichaam.”
Op dezelfde wijze moeten de beelden, die betrekking hebben op de wederkomst van de Heer, vervuld
worden op de tijd, die in de symboliese dienst is aangegeven. Onder het Mozaïese stelsel had de reiniging
van het heiligdom, of de grote verzoendag, op de tiende dag van de zevende Joodse maand plaats,1 wanneer
de hogepriester, na verzoening voor al het volk van Israël gedaan, en aldus hun zonden uit het heiligdom
verwijderd te hebben, naar buiten trad en het volk zegende. Evenzo, geloofde men, zou Christus, onze grote
Hogepriester, verschijnen om de aarde te reinigen door de vernietiging van zonde en zondaren, en om Zijn
wachtend volk met onsterfelikheid te zegenen. De tiende dag van de zevende maand, 1 Kor. 15:23. 1 Kor.
15:20. Fil. 3:21.Lev. 16:29-34. de grote verzoendag, de tijd voor de reiniging van het heiligdom, die in het
jaar 1844 op de 22ste Oktober viel, werd voor de tijd van de komst des Heren gehouden. Dit stemde overeen
met de reeds aangevoerde bewijzen, dat de 2300 dagen in de herfst zouden eindigen, en de gevolgtrekking
scheen onomstotelik te zijn.
In de gelijkenis van Mattheüs 25 wordt de tijd van wachten en sluimeren door de komst van de
bruidegom gevolgd. Dit was in overeenstemming met de beweeggronden, zowel uit de profetieën als uit de
typen, die juist zijn aangevoerd. Die gronden hadden een sterke schijn van waarheid; en de
“middernachtskreet” werd door duizenden gelovigen verkondigd. De beweging overstroomde het land als
een vloedgolf. Van stad tot stad, van dorp tot dorp, en tot in de afgele- genste plaatsen op het platteland
drong hij door, totdat het volk van God, dat in afwachting leefde, volkomen wakker geschud was. De
dweperij verdween ten gevolge van deze verkondiging, verjaagd als de rijp voor de opkomende zon. De
gelovigen zagen hun twijfel en ontsteltenis verdwijnen, en hoop en moed verlevendigden hun harten. Het
werk bleef vrij van die uitersten, die zich altijd openbaren, wanneer er menselike opwinding bestaat zonder
de beperkende invloed van het woord en de Geest van God.
Het stond in aard gelijk aan die tijden van verootmoediging en bekering tot de Heer, welke onder
oud-Israël op boodschappen van bestraffing door Zijn dienstknechten volgden. Het droeg de tekenen, die
Gods werk door alle tijden heen hebben gekenmerkt. Er was weinig uitbundige vreugde, maar meer een
ernstig onderzoek van het hart, belijdenis van zonde, en verzaking van de wereld. Voorbereiding om de Heer
te ontmoeten was alles, waar beangstigde zielen zich mede bezig hielden. Er werd met volharding gebeden,
en men wijdde zich onvoorwaardelik Gode toe. Miller zei, dat werk beschrijvende: “Er wordt geen grote
vreugde aan de dag gelegd; die wordt als het ware onderdrukt voor een toekomstige gelegenheid, wanneer
de gehele hemel en de aarde zich samen zullen verheugen met onuit- sprekelike blijdschap en vol heerlikheid.
Er wordt niet gejuicht; ook dat wordt bewaard voor de tijd, wanneer het geroep van de hemel geschieden zal.
De zangers zwijgen; ze zijn in afwachting van zich te voegen bij de engelescharen, het hemelkoor. . . . Er is
geen verschil van gevoelen; allen zijn één hart en één ziel.”
267