Het Grote Conflict door Ellen White

drukkende, totdat hij in 1831 voor de eerste maal in het pu-bliek rekenschap gaf van de redenen van zijn
geloof.
Gelijk Eliza van achter zijn ossen op het land geroepen werd, om de mantel van de ordening tot het
ambt van profeet te ontvangen, werd ook William Miller geroepen om zijn ploeg te verlaten, en de
verborgenheden van het koninkrijk Gods aan het volk te openbaren. Bevende begon hij zijn werk, zijn
hoorders van stap tot stap door de profetiese perioden heen tot op de wederkomst van Christus leidende. Met
iedere nieuwe poging kreeg hij meer kracht en moed, ziende de grote belangstelling, die zijn woorden wekten.
Het was alleen op aandringen van zijn broederen, uit wier woorden hij de roepstem Gods vernam, dat Miller
erin toestemde om zijn inzichten in het publiek voor te dragen. Hij was nu vijftig jaren oud, was ongewoon
aan spreken m het openbaar, en ging gebukt onder een gevoel van ongeschiktheid voor het werk, dat v——
r hem lag. Maar van het begin aan werd zijn arbeid op merkwaardige wijze gezegend tot redverschijnsel
heeft zich ooit in Amerika, sedert de stichting van de eerste nederzetting aldaar, aan de hemel voorgedaan,
dat door de ene klasse van de maatschappij met zulk een diepe bewondering, en door de andere met zoveel
angst en vrees werd aanschouwd.” “De verhevenheid en ontzaglike schoon-heid ervan wordt nog door velen
herdacht. . . . Nooit viel er regen veel dichter, dan de meteoren naar de aarde vielen; het was oost-, west-,
noord- en zuidwaarts, overal hetzelfde. Met één woord, de gehele hemel scheen in beweging te zijn. . . . Het
schouwspel werd, gelijk Professor Silliman in zijn Joernaal beschrijft, over geheel Noord-Amerika gezien. . . .
Van twee uur af, totdat het helder daglicht was, bij een volkomen stille en onbewolkte hemel, had er een
onophoudelik verschieten van verblindend schitterende lichtbollen door het gehele luchtruim plaats.”
“Inderdaad kunnen er geen woorden gevonden worden om de pracht van dat grootse toneel te
beschrijven; . . . niemand, die het niet aanschouwd heeft, kan zich enig denkbeeld vormen van de heerlikheid
ervan. Het scheen of de gehele sterrehemel zich op één punt in het zenith samengetrokken had, en gelijktijdig
met bliksemsnelheid naar ieder deel van de gezichtseinder uitschoot; en toch werd het getal niet kleiner —
duizenden volgden snel op de baan van andere duizendtallen, als waren ze voor die gelegenheid geschapen.”
“Een juister beeld te aanschouwen van een vijgeboom, die zijn vijgen afwerpt, wanneer hij door een
machtige wind geschud wordt, zou niet mogelik geweest zijn.”
In de Nieuwe-Yorkse Journal of Commerce van de 14de Nov. 1833 verscheen er een lang artikel over
dit verwonder- like luchtverschijnsel, waarin het volgende gezegd werd: “Ik geloof dat geen wijsgeer of
geleerde ooit een gebeurtenis besproken of opgetekend heeft, als die van gisteren morgen. Een profeet heeft
het achttien honderd jaren geleden nauwkeurig voorspeld, indien we ten minste toegeven willen, dat
sterren, die vallen, vallende sterren bedoelen, ... in de enige zin, waarin dit met mogelikheid letterlik waar
kan zijn.”
220