Het Grote Conflict door Ellen White

Ten besluite sprak hij: “Laat ons tot onze God bidden,dat Hij alzo aan het hart van onze paus, Urbanus
VI. werke, gelijk Hij begonnen is, dat te doen, dat hij met zijn geestelikheid de Heer Jezus Christus in leven
en zeden volge; en dat zij het volk krachtdadig mogen onderwijzen, en het hun insgelijks daarin trouw moge
nagaan.” Aldus hield Wycliffe de paus en zijn kardinalen de zachtmoedigheid en nederigheid van Christus
voor, en toonde niet alleen hunzelven, maar de gehele Christenheid, de tegenstelling aan tussen hen en de
Meester, wiens vertegenwoordigers ze beleden te zijn.
Wycliffe verwachtte ten volle, dat zijn leven de prijs zou zijn van zijn getrouwheid. De koning, de
paus en de bisschoppen hadden zich verbonden om hem ten val te brengen, en het scheen een uitgemaakte
zaak, dat een paar maanden uiterlik hem naar de brandstapel zouden voeren. Toch was zijn moed ongeschokt.
“Waarom spreekt ge van de kroon van het martelaarschap in de verte te zoeken?”—zei hij. “Predikt het
evangelie van Christus aan trotse prelaten, en ge zult het martelaarschap niet ontlopen. Wat! zou ik leven en
zwijgen? Nooit. Laat de slag komen. Ik wacht zijn komst af.”
Maar nog steeds beschutte Gods voorzienigheid Zijn dienstknecht. De man, die een ganse leeftijd
lang stoutmoedig gestaan had ter verdediging van de waarheid in dageliks levensgevaar, zou niet het
slachtoffer worden van de haat van zijn vijanden. Wycliffe had nimmer getracht, zichzelf te beschermen,
maar de Heer was zijn beschermer geweest; en nu de vijanden zich zeker waanden van hun prooi, nam de
Heer hem weg uit hun bereik. In zijn kerk te Lutterworth, op het punt staande van het avondmaal uit te delen,
viel hij door een beroerte getroffen, en blies kort daarna de adem uit.
God had Wycliffe zijn werk aangewezen. Hij had hem het woord der waarheid in de mond gelegd,
en een wacht rondom hem gesteld, opdat zijn woorden het volk bereiken zouden. Zijn leven werd beschermd,
en zijn arbeid verlengd, totdat er een fondament gelegd was voor het grote werk van de Hervorming.
Wycliffe kwam uit de duisternis van de Donkere Eeuwen. Er was hem niemand voorafgegaan, naar wiens
werk hij zijn hervormingstelsel kon inrichten. Als Johannes de Doper geroepen om een biezondere zending
te vervullen, was hij de voorloper van een nieuw tijdperk. Toch was er in het stelsel der waarheid, die hij
aan het licht bracht, een eenheid en volkomenheid, die door de na hem komende hervormers niet overtroffen
werden, en die sommigen, zelfs honderd jaren later, niet bereikten. Z— breed en diep werd het fondament
gelegd, z— hecht en goed was de vorm, dat zijn arbeid niet behoefde overgedaan te worden door die na hem
kwamen.
De grote beweging, welke door Wycliffe op touw werd gezet, door welke het geweten en verstand
vrij gemaakt moesten worden, en die de volken in vrijheid stelde, welke zo lang geketend waren geweest
aan Rome’s zegewagen, was uit de Bijbel gesproten. Daar was de bron van die zegestroom, die, als het water
des levens, sedert de veertiende eeuw door al de opeenvolgende tijdperken heen gevloeid heeft. Wycliffe
57