Het Grote Conflict door Ellen White

toekomst van Zijn volgelingen, vervulde hun harten met een vreugde en hoop, die door verdriet niet
uitgedoofd, en door beproevingen niet verflauwd kon worden. Te midden van lijden en vervolging was “de
verschijning van de grote God en onze Zaligmaker Jezus Chris-tus” “de zalige hoop.” Toen de Christenen
te Thessalonica met droefheid vervuld waren bij het begraven van hun geliefden, die ze gehoopt hadden dat
leven zouden om de wederkomst van de Heer te aanschouwen, wees Paulus, hun leraar, hen op de opstanding,
die plaats hebben zou bij de wederkomst van de Heiland. Dan zouden de doden in Christus opstaan, en
tezamen met de levenden opgenomen worden in de wolken, de Heer te gemoet in de lucht. “En alzo,” zei
hij, “zullen we altijd met de Heer wezen. Zo dan, vertroost elkander met deze woorden.”3
Op het rotsachtige Patmos hoort de geliefde discipel de belofte, “Ja, Ik kom haastiglik,” en zijn
antwoord vol verlangen geeft uiting aan de bede van de kerk gedurende zijn pelgrimstocht: “Ja kom, Heer
Jezus.” Uit de gevangenis, van de brandstapel, van het schavot, waar heiligen en martelaren getuigenis
hebben afgelegd voor de waarheid, klinken door de eeuwen heen de uitingen van hun geloof en hoop. Een
van deze Christenen zegt: “Verzekerd zijnde van Christus’ persoonlike opstanding, en dientengevolge van
hun eigen bij Zijn komst, verachtten ze om die reden de dood, en werden bevonden er boven verheven te
zijn.” Ze waren gewillig, de groeve in te gaan, opdat ze er “vrijgemaakt uit zouden opstaan.” Ze zagen uit
naar de “komst des Heren op de wolken des hemels met de heerlikheid van Zijn Vader,” “de rechtvaardigen
de tijden van het koninkrijk toebrengende.”
De Waldenzen hielden zich aan hetzelfde geloof. Wycliffe zag uit naar de verschijning van de
Verlosser als de hoop van de kerk. Luther verklaarde: “Ik houd er mij inderdaad van overtuigd, dat de
Oordeelsdag geen volle drie honderd jaren meer in de toekomst is. God wil en kan deze zondige wereld niet
veel langer verdragen.” “De grote dag nadert, waarin het koninkrijk der gruwelen zal omvergeworpen
worden.” “Deze oude wereld is niet ver meer van zijn einde af,” zei Melanchton. Calvijn nodigt de
Christenen uit om “niet te aarzelen, maar naar de dag van Christus’ toekomst te verlangen als naar de
heerlikste van alle gebeurtenissen,” en verklaart dat “het ganse geslacht van de getrouwen die dag in het oog
zal houden.” “We moeten naar Christus hongeren,” zegt hij, “we moeten zoeken en overleggen, tot het
aanbreken van die grote dag, in welke onze Heer de heerlikheid van Zijn koninkrijk ten volle openbaren zal.”
“Heeft onze Heer Jezus ons vlees niet met zich in de hemel opgenomen?” zei Knox, de Schotse hervormer,
“en zal Hij niet wederkomen? We weten, dat Hij wederkomen zal, en dat met spoed.” Ridley en Latimer,
die hun leven gaven voor de waarheid, zagen in het geloof naar de wederkomst van de Heer uit. Ridley
schreef: “Zonder twijfel komt de wereld spoedig — dit geloof ik, en daarom zeg ik het — tot zijn einde.
Laat ons met Johannes, de knecht des Heren, in onze harten roepen tot onze Heiland Jezus Christus: Kom,
Heer Jezus, kom.” “De gedachte van de wederkomst des Heren,” zei Baxter, “is mij zeer zoet en vreugdevol.”
“Het werk des geloofs en het karakter van Zijn heiligen is, naar Zijn verschijning te verlangen, en
naar de zalige hoop uit te zien.” “Indien de dood de laatste vijand is, die bij de opstanding te niet gedaan zal
200