Het Grote Conflict door Ellen White

van het land. “Aan de kon- stitutionele bisschop van Parijs werd de voornaamste rol gegeven in het
schaamtelooste en schandelikste kluchtspel, dat ooit ten aanschouwen van een nationaal gehoor is
opgevoerd. . . . Hij werd in volle processie voortgeleid, om aan de Kon- ventie te verklaren, dat de godsdienst,
die hij zoveel jaren had gepredikt, in alle opzichten het werk van priesterbedrog was, zonder fondament in
de geschiedenis of gewijde waarheid. Hij ontkende in plechtige en uitdrukkelike bewoordingen het bestaan
van de Godheid, tot de dienst van welke hij was gewijd, en gaf zich voor de toekomst over aan de dienst van
vrijheid, gelijkheid, deugd en zedelikheid. Daarna legde hij zijn episkopale versierselen op de tafel, en
ontving een broe- derlike omhelzing van de president van de Konventie. Ver- scheidene afvallige priesters
volgden het voorbeeld van deze prelaat.”
“En die op de aarde wonen, die zullen verblijd zijn over hen, en zullen vreugde bedrijven, en zullen
elkander geschen-ken zenden; omdat deze twee profeten degenen, die op de aarde wonen, gepijnigd hadden.”
Het ongelovige Frankrijk had de bestraffende stem van Gods twee getuigen tot zwijgen gebracht. Het Woord
der waarheid lag dood op zijn straten, en zij, die de banden en vorderingen van Gods wet haatten, juichten.
De mensen daagden de Koning des hemels openlik uit. Gelijk de zondaren van ouds, riepen ze: “Hoe zou
God het weten, en zou er wetenschap zijn bij de Allerhoogste?” Met bijna ongelooflik godlasterlike
stoutmoedigheid sprak een van de priesters van de nieuwe orde: “God, indien Gij bestaat, zo wreek Uw
beledigde naam. Ik daag er U toe uit! Gij zwijgt: Gij durft Uw donder niet laten losbarsten! Wie zal hierna
nog in Uw bestaan geloven?” Welk een weergalm is dit van Faraö’s vraag: “Wie is de Heer, wiens stem ik
gehoorzamen zou?” “Ik ken de Heer niet.”
“De dwaas zegt in zijn hart: Er is geen God.” En de Heer verklaart van hen, die de waarheid
verdraaien: “Hun uitzinnigheid zal allen openbaar worden.”5 Nadat Frankrijk de dienst van de levende God,
“de Hoge en Verhevene, die in de eeuwigheid woont,” afgezworen had, duurde het niet lang, alvorens het
tot een verlagende afgodedienst verviel, door de Godin der Rede te aanbidden in de persoon van een zedeloze
vrouw. En dat nog wel in de vertegenwoordigende vergadering van het volk, en door zijn hoogste burgerlike
en wetgevende overheden! De geschiedschrijver zegt: “Een van de ceremonieën van deze krankzinnige tijd
is ongeëvenaard wat dwaasheid betreft met goddeloosheid verbonden. De deuren van de Konventie openden
zich voor een troep muzikanten, welke gevolgd werden door de leden van het municipale lichaam, die in
plechtige optocht binnentraden onder het zingen van een lofzang ter ere van de vrijheid, en het voor- werp
van hun toekomstige verering, een gesluierde vrouw, die ze de Godin der Rede noemden, begeleidende.
Nadat ze binnen de balie gebracht was, werd ze met veel staatsie ontsluierd, en haar een plaats aan de
rechterhand van de president aangewezen, waarop ze algemeen herkend werd als een danseres uit de
opera. . . . Aan deze persoon bewees de Nationale Kon- ventie van Frankrijk publieke eredienst, als de
geschikste vertegenwoordigster van die Rede, welke ze aanbaden.
181