Het Grote Conflict door Ellen White

de grote strijd het oog gehad heeft op het eeuwig welzijn van Zijn volk, en het welzijn van al de werelden,
die Hij geschapen heeft. “Ai Uw werken, Heer! zullen U loven; en Uw gunstgenoten zullen U zegenen.”2
De geschiedenis van de zonde zal tot in alle eeuwigheid getuigenis afleggen van het feit, dat het bestaan van
Gods wet nauw verbonden is met het geluk van al de wezens, die Hij heeft geschapen. Met al de feiten van
de grote strijd v——r zich zal het ganse heelal, de getrouwen zowel als de opstandelingen, eenstemmig
verklaren: “Rechtvaardig en waarachtig zijn Uw wegen, Gij, Koning der heiligen.”
Aan het heelal is de grote offerande, door de Vader en de Zoon ten behoeve van de mens gebracht,
duidelik voorgesteld. De ure is gekomen, waarin Christus Zijn rechtmatige plaats inneemt, en verhoogd
wordt boven alle overheden en machten, en alle naam, die genaamd wordt. Het was voor de vreugde, die
Hem voorgesteld was,— dat Hij vele kinderen tot de heerlikheid zou leiden,— dat. Hij het kruis verdroeg
en de schande verachtte. En hoe onbegrijpelik groot het lijden en de schande ook was, toch is de vreugde en
de heerlikheid groter. Hij aanschouwt de verlosten, vernieuwd naar Zijn eigen beeld, elk hart de volmaakte
stempel van de Goddelike natuur dragende, elk aangezicht de beeltenis van de Koning weerspiegelende. Hij
aanschouwt in hen de uitkomst van de arbeid van Zijn ziel, en is tevreden. Dan verklaart Hij met een stem,
die de verzamelde menigten van de rechtvaardigen en de bozen bereikt: “Ziet daar, wat Ik met Mijn bloed
gekocht heb! Voor dezen leed Ik; voor dezen stierf Ik, opdat ze de eindeloze eeuwen door in Mijn
tegenwoordigheid zouden mogen wonen.” En het loflied stijgt op uit de met witte klederen getooide schare
rondom de troon: “Waardig is het Lam, dat geslacht is, om te ontvangen kracht, en rijkdom, en wijsheid, en
sterkte, en eer, en heerlikheid en dankzeg-ging.”
Niettegenstaande Satan gedwongen is geworden om Gods gerechtigheid te erkennen, en voor de
opperheerschappij van Christus te bukken, blijft zijn karakter onveranderd. De geest van opstand barst
opnieuw los als een machtige stroom. Vol razernij besluit hij de grote strijd niet op te geven. De tijd is
gekomen voor een laatste, wanhopige kamp tegen de Koning des hemels. Hij vliegt midden onder zijn
onderdanen, en tracht hen met zijn eigen woede te bezielen, en hen tot een ogenblikkelike slag aan te vuren.
Maar onder al de ontelbare miljoenen, die hij tot opstand verleid heeft, is er nu niet één, die zijn oppermacht
erkent. Zijn macht is ten einde. De goddelozen zijn met dezelfde haat tegen God vervuld, die Satan bezielt;
maar ze verstaan, dat hun geval hopeloos is, en dat ze niets tegen Jehova vermogen. Hun woede is ontvlamd
tegen Satan en degenen, die zijn handlangers geweest zijn in de misleiding, en met de razernij van duivelen
vallen ze op hem aan.
De Heer zegt: “Omdat ge uw hart gesteld hebt als Gods hart, daarom zie, Ik zal vreemden over u
brengen, de tiran- nigste van de heidenen; die zullen hun zwaarden uittrekken over de schoonheid van uw
wijsheid, en zullen uw glans ontheiligen. Ter groeve zullen zij u doen nederdalen.” “Ik zal u, gij
overdekkende cherub! Verdoen uit het midden van de vurige stenen. ... Ik heb u op de aarde henengeworpen.
Ik heb u voor het aangezicht van de koningen gesteld, om op u te zien.” “Ik heb u gemaakt tot as op de aarde
452