Het Grote Conflict door Ellen White

Zulk een boodschap is in de vervlogen tijden nooit gepredikt. Paulus, zoals we gezien hebben,
predikte hem niet; hij wees zijn broederen op de toekomst, die toen nog ver in het verschiet lag, als de tijd
voor de wederkomst des Heren. De Hervormers verkondigden hem niet. Martijn Luther plaatste het oordeel
ongeveer drie honderd jaren in de toekomst, van zijn tijd af gerekend. Maar sinds 1798 zijn de zegelen van
het boek van Daniël afgenomen, de kennis van de profetieën is toegenomen, en velen hebben de plechtige
boodschap verkondigd, dat het oordeel nabij is.
Gelijk de grote Hervorming van de zestiende eeuw, zo werd ook de Adventbeweging in verschillende
landen van de Christenwereld op dezelfde tijd waargenomen. Zowel in Europa als in Amerika werden er
mannen van geloof en gebed toe geleid om de profetieën te bestuderen, en, wat in het bezielde woord
opgetekend staat naspeurende, vonden ze overtuigend bewijs, dat het einde van alle dingen (1Dan. 12:4. ; 2
Thess. 2:3). op handen was. In verschillende landen waren er afgezonderde groepen Christenen, die er geheel
en al door onderzoek van de Schriften alleen toe gekomen waren om te geloven, dat de wederkomst van de
Heiland nabij was.
In 1821, drie jaren nadat Miller tot zijn verklaring van de profetieën gekomen was, welke op de tijd
van het oordeel heen- wijzen, begon Dr. Joseph Wolff,“de zendeling voor de wereld,” de naderende
wederkomst des Heren te verkondigen. Wolff was in Duitschland geboren en van Joodse afkomst, daar zijn
vader een Joods rabbijn was. Op zeer jeugdige leeftijd werd hij van de waarheid van de Christelike
godsdienst overtuigd. Bezield met een werkzame en onderzoekende geest, had hij altijd gretig geluisterd
naar de gesprekken, die er in het huis van zijn vader gevoerd werden, wanneer vrome Joden zich daar
dagelijks verzamelden om te spreken over de hoop en verwachting van hun volk, de heerlikheid van de
Messias, die te komen stond, en de herstelling van Israël. De knaap vroeg eens, toen hij Jezus van Nazareth
hoorde noemen, wie die persoon was. “Een Jood van zeer grote talenten,” was het antwoord; “maar omdat
hij voorgaf de Messias te zijn, veroordeelde de Joodse rechtbank Hem ter dood.” “Waarom dan,” antwoordde
de vrager, “werd Jeruzalem verwoest? en waarom zijn wij in ballingschap?” “Helaas, helaas!” antwoordde
de vader, “omdat de Joden de profeten vermoord hebben.” De ge dachte kwam onmiddellik bij het kind op:
“Misschien was Jezus van Nazareth ook een profeet, en hebben de Joden Hem gedood, ofschoon Hij
onschuldig was.” Dit gevoel was z— sterk, dat hoewel hem verboden was, ooit een Christelike kerk binnen
te gaan, hij er dikwels buiten bleef staan om naar de prediking te luisteren.
Toen hij pas zeven jaar oud was, pochte hij eens tegen een oude Christelike buurman over de
toekomstige zegepraal van Israël bij de komst van de Messias; waarop de oude man vriendelik zei: “Lieve
jongen, ik zal u zeggen, wie de ware Messias was: Hij was Jezus van Nazareth, . . . die uw voorvaderen
gekruist hebben, gelijk ze de profeten in de oude tijd hebben gedood. Ga naar huis en lees het drie en vijftigste
hoofdstuk van Jesaja, en ge zult er van overtuigd worden, dat Jezus Christus de Zoon van God is.”2 De
overtuiging hiervan maakte zich onmiddellik van hem meester. Hij ging naar huis en las het hoofdstuk na,
236