Het Grote Conflict door Ellen White

“Hij gedroeg zich vorstelik tegen de Engel en overmocht hem.” Door vernedering, berouw en
overgave van zichzelf overwon deze zondige, dwalende sterveling de Majesteit des hemels. Met bevende
hand had hij de beloften Gods aangegrepen, en het hart van Oneindige Liefde kon het pleiten van de zondaar
niet afwijzen. Als een bewijs van zijn overwinning, en tot aanmoediging van anderen, om zijn voorbeeld na
te volgen, werd zijn naam veranderd van een, die hem aan zijn zonde herinnerde, in een, die aan zijn
zegepraal liet denken. En het feit, dat Jakob bij God overmacht had, was een verzekering, dat hij ook tegen
de mens bestand zou zijn. Hij vreesde niet langer voor de toorn van zijn broeder, want de Heer was zijn
bescherming.
Satan had Jakob voor de engelen Gods beschuldigd, en het recht geëist om hem te vernietigen wegens
zijn zonde; hij had Ezau aangepord om tegen hem op te trekken; en gedurende die lange nacht van strijd
trachtte Satan de patriarch onder het gevoel van zijn schuld te houden, ten einde hem te ontmoedigen en zijn
steunen op God te verijdelen. Jakob werd bijna tot wanhoop gedreven; doch hij wist, dat hij zonder hulp van
Boven moest vergaan. Hij had zich in oprechtheid van zijn grote zonde bekeerd, en deed een beroep op Gods
genade. Hij wilde zich niet van zijn doel laten afbrengen, doch hield de Engel vast, en liet niet af te bidden
met ernstige, hartverscheurende kreten, totdat hij overwon.
Evenals Satan Ezau aanzette, om tegen Jakob op te trekken, zo zal hij de goddelozen aanporren, om
Gods volk in de tijd van benauwdheid te verdelgen. En evenals hij Jakob beschuldigde, zal hij zijn
beschuldigingen inbrengen tegen Gods volk. Hij telt de mensen van deze wereld als zijn onderdanen; doch
het kleine getal van degenen, die de geboden Gods bewaren, wederstaat zijn opperheerschappij. Kon hij hen
van de aarde verdoen, zijn overwinning zou volkomen zijn. Hij ziet hen door heilige engelen beschermd, en
leidt daaruit af, dat hun zonden vergeven zijn; doch hij weet niet, dat hun zaken in het heiligdom daarboven
zijn beslist. Hij bezit een nauwkeurige kennis van de zonden, waartoe hij hen heeft verleid, en legt die aan
God voor in het overdrevenste licht, dit volk voorstellende, alsof ze het verlies van Gods gunst evenzeer
verdiend hebben als hijzelf. Hij verklaart, dat de Heer in rechtvaardigheid hun zonden niet kan vergeven, en
toch hem en zijn engelen verdelgen. Hij maakt aanspraak op hen als zijn prooi, en eist, dat ze in zijn handen
zullen worden overgegeven om vernietigd te worden.
Terwijl Satan het volk van God beschuldigt van wege hun zonden, laat de Heer hem toe, hen tot het
uiterste te beproeven. Hun vertrouwen op God, hun geloof en standvastigheid zullen zwaar beproefd worden.
Terwijl ze in gedachte het verleden nagaan, ontzinkt hun de hoop; want in hun gehele leven zien ze slechts
weinig dat goed is. Ze zijn zich ten volle van hun zwakheid en onwaardigheid bewust. Satan tracht hen met
de gedachte te verschrikken, dat hun zaak hopeloos staat, en de smet van hun verontreiniging nooit uitgewist
zal worden. Hij hoopt hun geloof zo te kunnen schokken, dat ze aan zijn verzoekingen zullen toegeven, en
hun getrouwheid aan God laten varen.
416