Het Grote Conflict door Ellen White

Jeruzalem,— over de blindheid en onboetvaardigheid van hen, voor wie Hij gekomen was om hen te zegenen
en te redden.
De geschiedenis van Gods biezondere gunst en bewarende zorg, gedurende meer dan duizend jaren
aan het uitverkoren volk bewezen, lag open voor Jezus’ oog. Daar was de berg Moria, waar de zoon der
belofte als een gewillig slachtoffer op het altaar was gebonden,— tot voorafschaduwing van het offer van
de Zoon van God. Daar was het verbond des zegens, de heerlike Messiasbelofte, aan de vader der gelovigen
bevestigd. Daar hadden de vlammen van het offer, ten hemel stijgende van de dorsvloer van Ornan, het
zwaard van de verwoestende engel afgekeerdm —een passend beeld van het offer van de Heiland en Zijn
tussentreden ten behoeve van de schuldige mensheid. Jeruzalem was méér dan de ganse aarde door God
geëerd geworden. De Heer had “Zion verkoren”, Hij had “het begeerd tot Zijn woonplaats”.2 Daar hadden
heilige profeten eeuwen lang hun waarschuwende boodschap geuit.
Dáár hadden priesters hun wierookvaten gezwaaid, en was de wierookwolk met de gebeden van de
aanbidders tot God opgestegen. Dáár was dageliks het bloed van de lammeren opgeofferd, heenwijzende op
het Lam Gods. Dáár had Jehova Zijn tegenwoordigheid geopenbaard in de wolk der heerlikheid boven het
verzoendeksel. Daar rustte de voet van die geheimzinnige ladder, die de hemel met de aarde verbond, —
die ladder, waarop Gods engelen af- en opklommen, en die de wereld de weg naar het heilige der heiligen
opende. Was Israël als volk aan God getrouw gebleven, Jeruzalem, als Gods uitverkorene, zou eeuwig zijn
blijven staan. Maar de geschiedenis van dat uitverkoren volk was een aaneenschakeling van afkerigheid en
opstand. Ze hadden de genade des hemels weerstaan, hun voorrechten misbruikt, en de hun geschonken
gelegenheden veronachtzaamd.
Ofschoon Israël had “gespot met de boden Gods, Zijn woorden had veracht, en zij zichzelven
verleidden tegen zijn profeten”5 had Hij Zich toch aan hen geopenbaard “als de Here God, barmhartig en
genadig, lankmoedig en groot van weldadigheid en waarheid;” niettegenstaande herhaaldelike verwerping,
was Zijn barmhartigheid blijven pleiten. Met meer medelijdende liefde dan die van een vader voor zijn zoon,
had God tot hen gezonden “door de hand van Zijn boden, vroeg op zijnde om die te zenden; want Hij
verschoonde Zijn volk en Zijn woning.”7 Toen vermaning, bede en bestraffing zonder uitwerking bleven,
zond Hij hun de beste gift des hemels, ja, schonk hun de gehele hemel in die éne Gift.
Gods Zoon werd zelf gezonden om met de onboetvaardige stad te pleiten. Het was Christus, die Israël
uit Egypte had gebracht als een goede wijnstok. Zijn eigen hand had de heidenen v——r hen uitgedreven.
Hij had hen geplant op een “vette heuvel.” Door Zijn zorgende hoede was de wijngaard omtuind geworden.
Zijn dienstknechten waren uitgezonden om hem te onderhouden. “Wat is er meer te doen aan Mijn
wijngaard,” zo riep Hij uit, “hetwelk Ik aan hem niet gedaan heb?” Doch toen Hij verwachtte “dat hij goede
druiven voortbrengen zou, heeft hij stinkende vruchten voortgebracht,” en toch kwam Hij, nog vol verlangen
6