Het Grote Conflict door Ellen White

onderdanen; en om de zaak van God smaadheid aan te doen, trachtte hij enigen van hen, die het geloof
beleden, te misleiden, en hen tot uitersten te drijven. En dan stonden zijn medearbeiders gereed om iedere
fout, iedere mislukking, iedere onbehoorlike daad aan te grijpen en in het overdrevenste licht aan de mensen
voor te houden, ten einde Adventisten en hun geloof gehaat te maken. Hoe groter dus het aantal was, dat hij
er toe krijgen kon om het geloof in de wederkomst te belijden, terwijl zijn macht intussen hun harten bleef
beheersen, des te groter voordeel kon hij er uit trekken door de aandacht op hen te vestigen als
vertegenwoordigers van het gehele lichaam der gelovigen.
Satan is “de aanklager van de broederen,” en het is zijn geest, die er de mensen toe drijft om op de
fouten en gebreken van het volk des Heren te letten, en er de aandacht van anderen bij te bepalen, terwijl
hun goede daden onopgemerkt voorbij worden gegaan. Hij is altijd bezig, wanneer God aan het werk is om
zielen te redden. Wanneer de zonen Gods komen om zich v——r Hem te stellen, verschijnt de Satan ook
onder hen. Bij iedere opwekking staat hij gereed om diegenen binnen te brengen, die in hun hart niet
geheiligd zijn, en wier gemoed onvast is. Wanneer dezulken enige punten van de waarheid aangenomen
hebben, en zich een plaats onder de gelovigen hebben verworven, werkt hij door hen om theorieën in te
voeren, die de onbehoedzamen van het rechte pad brengen. Niemand heeft ooit bewezen een goed Christen
te zijn, omdat hij in gezelschap met de kinderen Gods gevonden wordt, zelfs in het bedehuis, of aan de tafel
des Heren. Satan is menigmaal bij de plechtigste gelegenheden tegenwoordig in de gedaante van hen, die hij
als zijn werktuigen gebruiken kan.
De vorst des kwaads bestrijdt iedere duim grond, waarover Gods volk voortschrijdt op hun reis naar
de hemelstad. In de gehele kerkgeschiedenis heeft er geen hervorming plaats gehad zonder ernstige
hinderpalen te ontmoeten. Aldus was het in de tijd van Paulus. Waar de apostel ook oen kerk stichtte, waren
er sommigen, die beleden de waarheid aan te nemen, maar die ketterijen inbrachten, de aanname waarvan
ten slotte de liefde voor de waarheid zou verdringen. Ook aan Luther werd veel verslagenheid en zielesmart
berokkend door het gedrag van dweepzieke mensen, die beweerden, dat God direkt tot hen gesproken had,
en die dus hun eigen meningen en denkbeelden boven het getuigenis van de Schrift stelden. Veleu, die
tekortschoten aan geloof en ondervinding, maar die veel zelfgenoegzaamheid bezaten, en gaarne iets nieuws
hoorden of vertelden, werden verleid door hetgeen waarop de nieuwe leraars zich lieten voorstaan, on sloten
zich aan bij de handlangers van Satan in hun bemoeiingen om af te breken, wat God door Luther had laten
opbouwen. En ook de Wesleys en andoren, die de wereld tot zegen waren door hun invloed en geloof,
ontmoetten bij iedere stap de strikken, die Satan spande, door doldriftigen, onbestendigen en ongeheiligden
tot iedere graad van dweperij te drijven.
William Miller had geen hart voor invloeden, die tot dweperij leidden. Hij verklaarde met Luther, dat
iedere geest aan Gods woord getoetst moet worden. “De duivel”, zei Miller, “heeft in deze tijd veel macht
over de gemoederen van sommigen. En hoe zullen we te weten komen, door welke geest ze gedreven worden?
264