Het Grote Conflict door Ellen White

verscheen de koning van Frankrijk in het openbaar “als een boeteling.”1 Bij ieder altaar boog hij zich in
verootmoediging neder, niet voor de zonden, die zijn ziel besmetten, noch ook voor het onschuldige bloed,
dat zijn handen bezoedeld had, maar voor de gruwelike overtreding van zijn onderdanen, die de mis hadden
durven veroordelen. Na hem volgden de koningin en de hoge beambten van de staat, eveneens paarsgewijze,
en elk met een brandende fakkel.
Als een deel van de diensten van de dag sprak de vorst zelf de hoge ambtenaren van het rijk toe in de
grote zaal van het bisschoppelik paleis. Met een bekommerd gelaat verscheen hij v——r hen, en betreurde
in treffende, welsprekende bewoordingen de “misdaad, de laster, de dag van smart en schande,” die over
het volk gekomen was. Hij riep ieder getrouw onderdaan op, om mede te helpen tot uitroeiing van deze
verderfelike ketterijen, die Frankrijk met de ondergang bedreigden. “Zo waar, Heren, als ik uw koning ben,”
sprak hij, “indien ik wist, dat een van mijn eigen ledematen bevlekt of aangestoken was met dit verachtelik
bederf, ik zou het u geven om het af te houwen. ... En verder, indien ik een van mijn kinderen er mede
bezoedeld zag, ik zou hem niet sparen. . . . Zelf zou ik hem overgeven, en aan God opofferen.” Tranen
verstikten zijn stem, de gehele vergadering weende, en riep als uit één mond; “We willen leven en sterven
voor het Katholieke geloof.”
Schrikkelik was de duisternis geworden van het volk, dat het licht van de waarheid verworpen had.
“De zaligmakende genade” was verschenen; maar Frankrijk had zich afgekeerd, en de duisternis verkoren
boven het licht, en dat na de kracht en heiligheid ervan te hebben aanschouwd, nadat duizenden aangetrokken
waren geweest door de Goddelike schoonheid ervan, en steden en dorpen door zijn glans waren verlicht. Ze
hadden de hemelse gave geweigerd, toen die hun werd aangeboden. Ze hadden kwaad goed, en goed kwaad
genoemd, totdat ze de slachtoffers waren geworden van hun eigenwillig zelfbedrog. Zelfs al geloofden ze
nu wezenlik, dat ze Gode een dienst bewezen door Zijn volk te vervolgen, deed hun oprechtheid hun schuld
toch niet weg. Ze hadden het licht eigenwillig verworpen, dat hen voor verleiding zou bewaard hebben, en
hun zielen voor de smet van bloedschuld behoed.
Een plechtige eed tot uitdelging van de ketterij werd in de grote kathedraal afgelegd, waar bijna drie
eeuwen later de “Godin der Rede” zou gekroond worden door een volk, dat de levende God had vergeten.
Opnieuw vormde de optocht zich, en maakten de vertegenwoordigers van Frankrijk een aanvang met het
werk, dat ze gezworen hadden te zullen doen. “Op korte afstanden waren er schavotten opgericht, waarop
zekere Protestantse Christenen levend verbrand zouden worden ; en het was z— ingericht, dat de stapel
aangestoken zou worden bij de nadering van de koning, en dat de optocht zou stilhouden om de voltrekking
van het vonnis te zien.”1 De biezonderheden van de martelingen, die deze getuigen voor Christus
ondergingen, zijn te vreselik om te noemen; toch was er aan de zijde van de slachtoffers niets dan
standvastigheid. Een van hen antwoordde, toen men er op aandrong, dat hij zou herroepen: “Ik geloof alleen
150