Het Grote Conflict door Ellen White

zich af van de taak, die hij zichzelf had opgelegd, en wijdde zich aan Gods woord. Het duurde niet lang, of
hij begon de kostbare waarheden, die hij daarin ontdekte, te onderwijzen.
In 1512, v——r nog Luther of Zwingli het werk van de hervorming had begonnen, schreef Lefèvre:
“Het is Gods werk, die ons door het geloof die gerechtigheid schenkt, welke alleen ons door genade
rechtvaardigt ten eeuwigen leven.” Peinzende over de geheimen van de verlossing, riep hij uit, “O, de
onuitsprekelike grootheid van die verwisseling,— de Zondeloze wordt veroordeeld, en hij, die schuldig is,
gaat vrij; de Zegen draagt de vloek, en de gevloekte wordt gezegend ; het Leven sterft, en de doden leven;
de Heerlikheid wordt in duisternis gehuld, en hij, die niets dan beschaamheid des aangezichts kende, wordt
met heerlikheid bekleed.”
En terwijl hij leerde, dat de eer van des mensen behoud alleen aan God toekomt, verklaarde hij tevens,
dat op de mens de plicht van gehoorzaamheid rust. “Indien ge een lid zijt van de kerk van Christus,” zei hij,
“zo zijt ge een lid van Zijn lichaam; indien ge van Zijn lichaam zijt, zo zijt ge vol van de Goddelike natuur. ...
O, indien de mensen zich dit voorrecht maar konden indenken, hoe rein, kuis en heilig zouden ze leven, en
hoe verachtelik, vergeleken met de heerlikheid in zichzelven,— die heerlikheid, welke het vleselik oog niet
zien kan,— zouden ze al de heerlikheid van deze wereld rekenen. “
Er waren er sommigen onder Lefèvre’s studenten, die met gretigheid naar zijn woorden luisterden,
en die, lang nadat de stem van de leermeester verstomd zou zijn, voortgaan zouden met de waarheid te
verkondigen. Eén van die was Willem Farel. De zoon van godvruchtige ouders, en opgevoed tot onbeperkt
vertrouwen in de leer van de kerk, kon hij met de apostel Paulus van zichzelf gezegd hebben, dat hij “naar
de bescheidenste sekte van zijn godsdienst, als een Farizeër geleefd had.” Een toegewijd aanhanger van
Rome, brandde hij van ijver om allen, die zich tegen de kerk durfden verzetten, te vernietigen. “Ik knarste
op mijn tanden als een woedende wolf,” zei hij later, doelende op dit tijdperk van zijn leven, “wanneer ik
iemand tegen de paus hoorde spreken.” Hij was onvermoeid geweest in zijn aanbidding van de heiligen,
was in het gezelschap van Lefèvre de kerken van Parijs rond gegaan, had bij de altaren aangebeden, en de
beelden der heiligen met giften vereerd. Maar deze kerkelike gebruiken konden zijn ziel geen vrede
aanbrengen. Overtuiging van zonde begon hem te drukken, en wat boetedoeningen hij ook verrichtte, hij
slaagde er niet in, om die weg te krijgen. Als naar een stem uit de hemel luisterde hij naar de stem van de
hervormer: “De zaligheid is uit genade.” “De Onschuldige is veroordeeld, en de overtreder vrijgesproken.”
“Het is alleen het kruis van Christus, dat de poorten des hemels opent, en de poorten der hel sluit.”
Farel nam met vreugde de waarheid aan. Door een bekering, op die van Paulus gelijkend, keerde hij
zich van de slavernij Van de overlevering tot de vrijheid van de kinderen Gods. “In plaats van met het.
moordzuchtige hart van een verslindende wolf, kwam hij terug,” zei hij, “rustig als een zacht en schuldeloos
lam, met zijn hart volkomen afgetrokken van de paus, en aan Jezus Christus overgegeven.” Terwijl Lefèvre
139