Het Grote Conflict door Ellen White

Het grote beginsel, dat door Robinson en Roger Williams op zo waardige wijze werd bepleit, dat de
waarheid zich ont-wikkelen moet, en dat de Christen klaar behoort te staan om al het licht aan te nemen, dat
uit Gods heilig woord hem toe- sehijnt, werd door hun nakomelingen uit het oog verloren. De Protestantse
kerken van Amerika — en die van Europa evenmin,— welke zo hogelik bevoorrecht waren door het
ontvangen van de zegeningen van de Reformatie, maakten geen vorderingen op het pad van hervorming.
Ofschoon er van tijd tot tijd wel enkele getrouwe mannen opstonden, die nieuwe waarheden verkondigden,
en langgekoesterde dwalingen blootlegden, stelde zich de meerderheid, gelijk de Joden in Christus’ tijd, of
de pausgezinden in Luthers dagen, tevreden met te geloven wat hun vaders geloofd, en te leven, zoals die
geleefd hadden. Daarom ontaardde de godsdienst weer in vormelikheid; en dwalingen en bijgelovigheden,
welke men afgelegd zou hebben, indien de kerk voort was gegaan te wandelen in het licht van Gods Woord,
werden aangehouden en gekoesterd. Aldus stierf de geest, die door de Hervorming was aangewakkerd,
langzamerhand uit, totdat er bijna evenveel behoefte aan hervorming in de Protestantse kerken bestond, als
in de Roomse kerk in Luthers tijd. Er bestond dezelfde wereldsgezindheid en geestelike doodsheid, een gelijk
ontzag voor de meningen van mensen, en in de plaats stelling van menselike theorieën voor hetgeen Gods
Woord leert.
De grote verspreiding van de Bijbel in het eerste deel van de negentiende eeuw, en het heldere licht,
dat dientengevolge de wereld bescheen, werd niet gevolgd door een gelijkstandige voortuitgang in kennis
van de geopenbaarde waarheid, of in godsdienst, uit ondervinding verkregen. Satan kon niet, als in vroegere
eeuwen, Gods woord van de mens weghouden; het was binnen ieders bereik gebracht; maar om desniettemin
zijn doel te bereiken, leidde hij er velen toe, er slechts weinig op te letten. De mensen verwaarloosden het
onderzoek van de Schrift, en gingen daarom voort met valse verklaringen aan te nemen en leerstellingen te
omhelzen, die geen grond in de Bijbel hadden.
De mislukking van zijn pogingen om de waarheid door vervolging uit te roeien ziende, had Satan
andermaal toevlucht genomen tot het plan van minnelike schikking, dat tot de grote afval en de ontwikkeling
van de Kerk van Rome aanleiding gegeven had. Hij had er Christenen toe gebracht om zich nu wel niet met
heidenen, maar met dezulken te verbinden, die zich door hun toewijding aan de dingen van deze wereld even
wezenlik afgodedienaars hadden bewezen, als zij, die gegoten beelden aanbaden. En de uitslag van die
vereniging was nu niet minder verderfelik dan in vorige eeuwen; trots en overdaad werden onder de schijn
van godsdienst toegelaten, en bederf sloop de kerken binnen. Satan ging voort met de leringen van de Bijbel
te verdraaien, en overleveringen, die berekend waren om miljoenen ten verderve te leiden, schoten diepe
wortel. De kerk ondersteunde en verdedigde de overleveringen, in plaats van te strijden voor “het geloof, dat
eenmaal aan de heiligen overgeleverd is.” Aldus werden de beginselen verlaagd, voor welke de hervormers
zoveel gedaan en geleden hadden.
197