Het Grote Conflict door Ellen White

14: 34) ; de drie en een half jaar van hongersnood (1 Kon. 17:1); . . . de zeventig jaren van de ballingschap
(Jer. 25:11); de zeven tijden van Nebukadnezar (Dan. 4:13-16); en de zeven weken, twee en zestig weken,
en de éne week, die zeventig weken maken, welke over de Joden bestemd waren (Dan. 9:24-27)—de
gebeurtenissen, door deze tijden vastgesteld, waren alle eenmaal slechts profetiese voorspellingen geweest,
en waren volgens die vervuld.”2
Toen hij derhalve door zijn onderzoek van de Bijbel verschillende chronologiese tijdperken vond, die
zich naar zijn opvatting tot de wederkomst van Christus uitstrekten, kon hij niet nalaten, die te beschouwen
als de “tijden tevoren verordend,” welke God aan Zijn dienstknechten had geopenbaard. “De verborgen
dingen,” zegtMozes, “zijn voor de Heer, onze God; maar de geopenbaarde zijn voor ons en voor onze
kinderen, tot in eeuwigheid;”3 en de Heer verklaart bij monde van de profeet Amos, dat Hij “geen ding zal
doen, tenzij Hij Zijn verborgenheid aan Zijp knechten, de profeten, geopenbaard hebbe. “4 Zij, die Gods
Woord onderzoeken, mogen dus met vertrouwen verwachten, dat ze de gewichtigste gebeurtenis, welke in
de geschiedenis van de mensheid zal plaats grijpen, duidelik in de Schrift der waarheid zullen vinden
aangetoond.
“Daar ik er ten volle van overtuigd was,” zegt Miller, “dat al de Schrift van God ingegeven en nuttig
is,“ en hij geenszins voortgebracht was door de wil des mensen, maar gesproken, naardat de heilige mannen
Gods van de heilige Geest gedreven werden,2 en geschreven was ‘tot onze lering, opdat wij door
lijdzaamheid en vertroosting van de Schriften hoop hebben zouden,’ kon ik niet anders dan aannemen, dat
de tijdrekenkundige gedeelten van de Bijbel evenzeer een deel uitmaken van het woord Gods, en evenveel
recht hebben op onze ernstige overdenking, als enig ander gedeelte van de Schrift. Ik gevoelde dus dat, als
ik wilde trachten te verstaan, wat het Gode goedgedacht had, ons in Zijn barmhartigheid te openbaren, ik
geen recht had om de profetiese tijdperken over te slaan.”
De profetie, die de tijd van de wederkomst het duidelikst scheen te openbaren, was die in Dan. 8: 14:
“Tot twee duizend en drie honderd avonden en morgens; dan zal het heiligdom gerechtvaardigd worden.”
De regel volgende van de Schrift tot zijn eigen uitlegger te maken, ontdekte Miller, dat een dag in symboliese
profetie een jaar voorstelt;5 hij zag, dat het tijdperk van 2300 profetiese dagen, of letterlike jaren, zich tot
lang na de Joodse bedeling moest uitstrekken; vandaar dat het niet kon doelen op het heiligdom van die
bedeling. Miller nam het algemeen heersende denkbeeld aan, dat in de Christelike eeuwen de aarde het
heiligdom is, en hij verstond dus, dat de reiniging van het heiligdom, waar Dan. 8: 14 over spreekt, de
loutering van de aarde door vuur bij de wederkomst van Christus moest betekenen. Indien daarom het juiste
punt gevonden kon worden, van waar men beginnen moest de 2300 dagen te tellen, kwam hij tot het besluit,
dat men gemakkelik de tijd van de wederkomst zou te weten kun- nen komen. Aldus zou de tijd van de
voleinding van alle dingen geopenbaard worden, de tijd, wanneer de tegenwoordige staat met “al zijn
trots en macht, praal ijdelheid, en verdrukking, een einde zou nemen;” wanneer de vloek “van de aarde
215