Het Grote Conflict door Ellen White

gemaakt, toch kunnen ze niet geheel en al uitgewist worden, zo lang wij enige wetenschap hebben van goed
en kwaad. Ieder deel van deze wet moet voor het ganse mensdom en in alle eeuwen van kracht blijven, als
niet afhankelik van tijd of plaats, of andere wisselvallige om-standigheden, maar van de natuur Gods en de
natuur van de mens, en hun onveranderlike verhouding tot elkander.
” ‘Ik ben niet gekomen om te ontbinden, maar te vervullen.’ . . . Zonder twijfel is, wat Hij hier bedoelt
(in overeenstemming met al wat voorafgaat en al wat volgt) : — Ik ben gekomen, om de wet in zijn volheid
vast te stellen, ten spijte van al het vernis van de mensen; Ik ben gekomen, om wat er tevoren duister en
verborgen in was, helder en klaar aan het licht te brengen; Ik ben gekomen, om de ware en volle betekenis
van ieder deel ervan te verklaren; om aan te tonen de lengte en breedte, de gehele uitgebreidheid van ieder
gebod, dat erin is vervat, en de hoogte en diepte, de onbegrijpelike reinheid en geestelikheid van al zijn
vertakkingen.”
Wesley verklaarde dat de wet en het evangelie volkomen overeenstemmen. “Er bestaat derhalve het
nauwste verband, ‘ dat men zich kan indenken, tussen de wet en het evangelie. Aan de ene kant wijkt de wet
gedurig terug voor, en wijst ons heen op het evangelie; aan de andere kant leidt het evangelie ons gedurig
tot een nauwgezetter vervulling van de wet. De wet, bij voorbeeld, eist van ons, dat we God zullen beminnen,
de naaste liefhebben, zachtmoedig, nederig, of heilig zijn. We gevoelen ons tot deze dingen onbekwaam; ja,
dat het ‘voor de mens onmogelik is;’ maar we zien een belofte Gods, dat Hij ons de liefde geven, en ons
nederig, zachtmoedig en heilig maken zal; we grijpen dit evangelie, die blijde boodschap, aan; het geschiedt
aan ons naar ons geloof; en ‘de rechtvaardigheid van de wet wordt aan ons vervuld’ door het geloof, hetwelk
in Christus Jezus is. . . .
“In de hoogste rangen van de vijanden van het evangelie van Christus,” zei Wesley, “zijn degenen,
die openlik en onverholen ‘de wet zelf oordelen,’ en ‘kwaad spreken van de wet’; die de mensen leren, niet
alleen één, hetzij het grootste of het kleinste gebod, maar al de geboden tegelijk te breken (d. i. te verwateren,
los te maken, de verplichtingen ervan te ontknopen). . . . De meest bevreemdende omstandigheid van alle,
die met deze sterke verbijstering samengaan, is, dat zij, die er zich door laten overmeesteren, werkelik
geloven, dat ze Christus eren door Zijn wet omver te werpen, en dat ze Zijn ambt verheerliken, terwijl Zijn
leer door hen te niet wordt gedaan! Ja, ze eren Hem juist gelijk Judas het deed, toen Hij zei: ‘Wees gegroet,
Rabbi!’ en Hem kuste. En met evenveel recht kan Hij tot elkeen van hen zeggen: ‘Verraadt gij de Zoon des
mensen met een kus?’ Het is niet anders dan Hem met een kus verraden, om over Zijn bloed te spreken, en
Zijn kroon weg te nemen; een deel van Zijn wet in het vuur te werpen, onder voorwendsel van Zijn evangelie
te bevorderen. Noch ook kan iemand deze beschuldiging ontgaan, die het geloof predikt op zulk een wijze,
dat enig gedeelte van de plicht der gehoorzaamheid daardoor direkt of indirekt zou worden ter zijde gesteld;
die Christus predikt op zulk een manier, dat het minste van de geboden Gods daardoor enigszins wordt te
niet gedaan of verzwakt.”
173