Het Grote Conflict door Ellen White

lichtverspreidend, onderwijst zichzelf, ontsluit zichzelf; bestraalt de ziel met alle heil en genade; troost de
ziel in God, vernedert hem, zodat hij zichzelf verliest, ja zelfs verbeurt, en God omarmt.”1 De waarheid van
deze woorden had Zwingli zelf bewezen. Van zijn ondervinding in die tijd sprekende, schreef hij later:
“Toen ... ik me geheel en al aan de Heilige Schriften begon te geven, stelden de wijsbegeerte en scholastieke
godgeleerdheid me telkens twistvragen voor. Eindelik kwam ik zo ver, dat ik dacht: ‘Ge moet dat alles laten
rusten, en de betekenis van God alleen uit Zijn eigen eenvoudig Woord leren . . . ‘ Toen begon ik God om
Zijn licht te vragen, en werden me de Schriften veel duideliker.”
De leer, die Zwingli predikte, had hij niet van Luther ontvangen. Het was de leer van Christus. “Als
Luther Christus predikt,” sprak de Zwitserse hervormer, “doet hij, wat ik doe! Hij heeft veel meer zielen tot
Christus geleid dan ik — dat zij zo. Ik wil geen andere naam dragen dan die van Christus, Wiens krijgsknecht
ik ben, en Die alleen mijn hoofd is. Geen enkel woord is ooit door mij aan Luther, of door Luther aan mij
geschreven. En waarom ? . . . Opdat het allen duidelik zijn zou, hoezeer het getuigenis van de Geest van God
één is: daar wij, zonder enige geheime verstandhouding, zo precies overeenkomen in de leer van Jezus
Christus.”
In 1516 werd Zwingli uitgenodigd, prediker te worden in het klooster te Einsiedeln. Hier zouden de
dwalingen van Rome hem duideliker onder de aandacht komen, en zou hij een invloed als hervormer
uitoefenen, die zich veel verder dan tot zijn Alpen zou uitstrekken. Tot de voornaamste aantrek- kelikheden
van Einsiedeln behoorde een beeld van de heilige maagd, dat wonderkracht heette te bezitten. Boven de
kloosterpoort stond een opschrift: “Hier kan algehele verlossing van zonden worden verkregen.”2
Voortdurend begaven zich pelgrims naar dat beeld van de heilige maagd, maar bij het grote jaarfeest van de
wijding van dit heiligdom kwamen er scharen uit alle delen van Zwitserland, en zelfs uit Frankrijk en
Duitschland. Zwingli, wie dit gezicht grote droefheid veroorzaakte, nam de gelegenheid te baat om aan deze
slaven van het bijgeloof vrijheid te verkondigen door het evangelie.
“Denkt niet,” zei hij, “dat God meer in deze tempel is, dan in ieder ander deel van de schepping. In
welk land ge ook woont, is God rondom u en hoort u. . . . Kunnen nutteloze arbeid, lange pelgrimstochten,
offeranden, beelden, gebeden tot de heilige maagd of de heiligen, u de genade Gods verzekeren? Wat kan
het vermenigvuldigen van woorden bij het bidden ons baten? Welke kracht ligt er in een monnikskap, een
geschoren schedel, een lange mantel, die in plooien afhangt, of met goud geborduurde pantoffels? God ziet
het hart aan, en onze harten zijn verre van Hem.” “Christus,” zei hij, “Die zich eens voor allen aan het kruis
opofferde, is het slachtoffer, dat voor alle eeuwigheid voor de zonde van alle gelovigen voldoet.”
Aan vele toehoorders was deze leer onwelkom. Het was een bittere teleurstelling, te vernemen dat
hun moeitevolle tocht tevergeefs gemaakt was. De vergiffenis, welke hun door Christus vrij werd
aangeboden, konden ze niet begrijpen. Ze stelden zich tevreden met de oude weg naar de hemel, die Rome
113