Het Grote Conflict door Ellen White

Het is onmogelik om de ontzetting en wanhoop van degenen, die Gods heilige eisen vertreden hebben,
te beschrijven. De Heer gaf hun Zijn wet; ze hadden er hun karakter aan kunnen toetsen, en hun gebreken
kunnen leren kennen, terwijl er nog gelegenheid was voor berouw en hervorming; maar om zich van de
gunst van de wereld te verzekeren, hebben ze de voorschriften ervan ter zijde gezet, en anderen geleerd, die
te overtreden. Ze hebben Gods volk trachten te noodzaken, Zijn Sabbat te ontheiligen. Nu gevoelen ze zich
veroordeeld door die wet, welke ze veracht hebben. Met vreselike duidelikheid ontwaren ze, dat er geen
verontschuldiging voor hen is. Ze hebben gekozen, wie ze dienen en aanbidden wilden. “Dan zult gijlieden
wederom zien het onderscheid tussen de rechtvaardige en de goddeloze, tussen die, die God dient, en die,
die Hem niet dient.”
De vijanden van Gods wet, van de predikanten tot de geringste onder hen, hebben een nieuwe
opvatting van waarheid en plicht. Te laat zien ze in, dat de Sabbat van het vierde gebod het zegel van de
levende God is. Te laat zien ze de ware aard van hun valse Sabbat, en de zandgrond, waarop ze gebouwd
hebben. Ze bevinden, dat ze tegen God hebben gestreden. Godsdienstonderwijzers hebben zielen in het
verderf geleid, terwijl ze voorgaven, hen naar de poorten van het Paradijs te brengen. Eerst op de dag van de
afrekening zal er geweten worden, hoe groot de verant- woordelikheid van mannen in de heilige bediening
is, en hoe vreselik de gevolgen van hun ontrouw zijn. Eerst in de eeuwigheid zullen we het verlies van een
enkele ziel naar waarde kunnen schatten. Schrikkelik zal het lot zijn van hem, tot wie God zeggen zal: Ga
uit, gij boze dienstknecht.
Gods stem wordt van de hemel gehoord, dag en uur van Jezus’ komst verkondigend, en aan Zijn volk
het eeuwig verbond in handen stellende. Als zware donderslagen dreunen Zijn woorden over de aarde. Het
Israël Gods staat te luisteren met hun ogen opwaarts geslagen. Hun aangezichten zijn door Zijn heerlikheid
verlicht, en blinken als het aangezicht van Mozes, toen hij afkwam van Sinai. De goddelozen kunnen hen
niet aanzien. En wanneer de zegen uitgesproken wordt over degenen, die God geëerd hebben door Zijn
Sabbat te heiligen, weerklinkt er een machtige triomfkreet.
Spoedig verschijnt er in het oosten een kleine zwarte wolk, ongeveer half zo groot als de hand van
een man. Het is de wolk, die de Heiland omhult, en die in de verte in duisternis gewikkeld schijnt. Gods volk
weet, dat dit het teken van de Zoon des mensen is. In plechtige stilte staren ze erop, terwijl hij de aarde
nadert, lichter en heerliker wordt, en aangroeit tot een grote, witte wolk, rustend op een stralekrans, een
verterend vuur gelijk en overdekt met de regenboog van het verbond. Jezus rijdt erop als een machtige
overwinnaar. Ditmaal komt Hij niet als een “man van smarten,” om de bittere beker van schande en ellende
te drinken; Hij komt als overwinnaar in hemel en op aarde, om de levenden en doden te richten. “Getrouw
en waarachtig,” “oordeelt Hij, en voert krijg in gerechtigheid.” En “de heirlegers in de hemel volgen Hem.”
De heilige engelen, een grote, ontelbare schare, vergezellen Hem op Zijn weg met lofgezangen van hemelse
melodie. Het luchtruim schijnt gevuld te zijn met blinkende gedaanten — “tienduizendmaal tienduizenden,
431