Het Grote Conflict door Ellen White

Hoofdstuk 2: Vervolging in de Eerste Eeuwen
Toen Jezus aan Zijn discipelen het lot van Jeruzalem en de tonelen van Zijn wederkomst openbaarde,
voorzeide Hij tevens wat de Zijnen ondervinden zouden van de tijd af, waarop Hij van hen zou weggenomen
worden, tot op Zijn wederkomst in macht en heerlikheid om hen te verlossen. Van de Olijfberg af
aanschouwde de Heiland de stormen, die welhaast over de apostoliese kerk zouden komen; en dieper in de
toekomst indringende, ontwaarde Zijn blik de wilde, vernielende orkanen, welke Zijn volgelingen in de
volgende eeuwen van duisternis en vervolging zouden treffen. In enkele korte gezegden vol ontzettende
betekenis voorspelde Hij wat de kerk Gods te wachten stond van de oversten dezer wereld. Christus’
volgelingen moesten hetzelfde pad van vernedering, spot en lijden betreden, dat hun Meester betrad. De
vijandschap, welke tegen de Verlosser van de wereld losgebarsten was, zou tegen allen, die in Zijn naam
geloven, geopenbaard worden.
De geschiedenis van de eerste kerk getuigde van de vervulling van de woorden van de Heiland. De
machten van aarde en hel stelden zich in slagorde tegen Christus, in de persoon van Zijn volgelingen. Het
heidendom voorzag dat, indien het evangelie triomfeerde, zijn tempels en altaren verwoest zouden worden;
vandaar dat het zijn strijdkrachten verzamelde om het Christendom de dood aan te doen. Het vuur der
vervolging werd ontstoken. De Christenen werden van hun bezittingen beroofd, en uit hun woonplaatsen
ver- dreven. Ze hadden “veel strijds des lijdens te verdragen.” Zij moesten “bespottingen en geselen proeven,
en ook banden en gevangenis.” Een groot aantal verzegelde hun getuigenis met hun bloed. Edelman en slaaf,
rijke en arme, geleerde en ongeletterde, allen werden zonder onderscheid en zonder genade ter dood gebracht.
Deze vervolgingen, die omtrent de tijd van de marteldood van Paulus onder Nero een aanvang namen,
werden met meer-dere of mindere woede eeuwen lang voortgezet. De Christenen werden valselik van de
vreselikste misdaden beschuldigd, en verklaard de oorzaak te zijn van grote rampen, als hongers-nood, pest
en aardbeving. Terwijl ze de voorwerpen werden van volkshaat en verdenking, stonden er verklagers gereed
om ter wille van eigen voordeel de onschuldigen te verraden. Ze werden veroordeeld als rebellen tegen de
regering, vijanden van de godsdienst, en een pest voor de maatschappij. Een zeer groot aantal werd voor de
wilde dieren geworpen, of in de amfitheaters levend verbrand. Sommigen werden gekruisigd; anderen in de
huiden van wilde dieren gestoken, en in het strijdperk geworpen, om door honden verscheurd te worden.
Hun straf werd menigmaal het hoofdschouwspel gemaakt bij openbare feestclikheden. Grote menigten
verzamelden zich om van het schouwspel te genieten, en aanschouwden hun stervensmarten met luid gelach
en toejuichingen.
Waar ze ook maar een schuilplaats zochten, werden de volgelingen van Christus als roofdieren
gejaagd. Ze waren genoodzaakt, zich in woeste en eenzame plaatsen te versteken. “Verlaten waren ze,
verdrukt, kwalik behandeld; welker de wereld niet waardig was; ze doolden in woestijnen, en op bergen, en
20