Het Grote Conflict door Ellen White

eschouwd worden, de oorzaak te zijn van de vreselike schokkingen van de natuur, en de strijd en
bloedstorting onder de mensen, die de aarde met wee vervullen. De kracht, waarmede de laatste
waarschuwing gepaard gaat, heeft de woede van de goddelozen opgewekt; hun toorn is ontstoken tegen allen,
die de boodschap ontvangen hebben, en Satan zal in nog heviger graad de geest van haat en vervolging doen
ontwaken.
Toen Gods tegenwoordigheid ten laatste van het Joodse volk weggenomen werd, waren de priesters
en het volk er zich niet van bewust. Ofschoon Satan over hen heerste, en ze door de afschuwelikste en
boosaardigste hartstochten werden aangezet, beschouwden ze zich nog altijd als de uit-verkorenen Gods. De
dienst in de tempel werd voortgezet; offeranden werden gebracht op zijn bezoedelde altaren; en dageliks
werd de Goddelike zegen afgesmeekt over een volk, dat zich schuldig gemaakt had aan het bloed van Gods
geliefde Zoon, en dat Zijn dienaren en apostelen zocht te doden. Aldus ook, wanneer het onherroepelike
besluit van het heiligdom aangekondigd, en het lot van de wereld voor altijd vastgesteld is, zullen de
aardbewoners er geen kennis aan dragen. De godsdienstvormen zullen waargenomen worden door een volk,
van hetwelk de Geest Gods voor goed geweken is; en de sataniese ijver, waarmede de vorst van het kwaad
hen bezielen zal tot uitwerking van zijn boze plannen, zal de schijn dragen van ijver voor God.
Daar de Sabbat het grote punt van verdeeldheid onder de Christenheid geworden is, en godsdienstige
en wereldlike machten samengespannen hebben om het houden van de Zondag verplichtend te maken, zal
de voortdurende weigering van een kleine minderheid om aan de algemene eis te voldoen, hen tot
voorwerpen maken van verfoeiing bij iedereen. Men zal er op aandringen, dat de weinigen, die zich tegen
een instelling van de kerk en wet van de staat kanten, niet behoren te worden geduld; dat het beter is, dat zij
lijden, dan dat gehele volken in verwarring en wetteloosheid gedompeld worden. Hetzelfde argument werd
achttien hon derd jaren geleden tegen Christus door de “oversten van het volk” aangevoerd. “Het is ons nut,”
zei de sluwe Kajafas, “dat één mens sterve voor het volk, en niet het gehele volk verloren ga.” Deze
bewijsgrond zal als beslissend worden aangezien, en ten slotte zal er een gebod uitgevaardigd worden tegen
degenen, die de Sabbat van het vierde gebod heiligen, hen schuldig verklarende aan de zwaarste straf, en de
mensen vrijheid gevende, hen na een zekere tijd ter dood te brengen. Het Romanisme in de oude wereld, en
het afvallige Protestantisme in de nieuwe, zullen éénzelfde weg inslaan met betrekking tot degenen, die al
de geboden Gods onderhouden.
Het volk Gods zal alsdan in die tonelen van droefheid en nood gestort worden, welke door de profeet
als de tijd van Jakobs benauwdheid worden beschreven. “Want zo zegt de Heer: We horen een stem van
verschrikking, daar is vrees en geen vrede. . . . Alle aangezichten zijn veranderd in bleekheid. O wee, want
die is z— groot, dat zijns gelijke niet geweest is, en het is een tijd van benauwdheid voor Jakob, toch zal hij
daaruit verlost worden.” De nacht, die Jakob in angst doorbracht, toen hij in het gebed worstelde om
verlossing uit Ezau’s hand, is een beeld van de ondervinding van Gods volk in de tijd van benauwd-heid.
414