Het Grote Conflict door Ellen White

ofschoon er veel gedeelten waren, waarvan ik niet wist, of ik ze wel volkomen verstond, toch was er zoveel
licht uit opgegaan tot verheldering van mijn tevoren verduisterd ver- stand, dat ik een vreugde ondervond
bij het bestuderen van de Schriften, als ik vroeger niet had kunnen denken, dat uit hun leer kon worden
geput.”
“In de heilige overtuiging, dat de Schriften de vervulling van zulke gewichtige gebeurtenissen binnen
zulk een korte tijd voorspelden, drong de vraag zich met kracht en geweld aan me op, wat mijn plicht was
tegenover de wereld betreffende het getuigenis, dat mijn eigen gemoed zo zeer had aan-gedaan.”2 Hij kon
niet nalaten te gevoelen, dat het zijn plicht was om aan anderen het licht te brengen, dat hij ontvangen had.
Hij verwachtte, tegenstand te zullen ondervinden van de goddelozen, maar hield er zich van overtuigd, dat
alle Christenen zich verheugen zouden in de hoop van hun Heiland, die ze beleden lief te hebben, spoedig
te ontmoeten. Zijn enige vrees was, dat in hun grote vreugde over het vooruitzicht op een heerlike verlossing,
die zo spoedig te komen stond, velen de leer zouden omhelzen zonder de Schrift genoegzaam te onderzoeken,
ten einde de waarheid ervan te bewijzen. Hij aarzelde daarom er openlik mede voor de dag te komen, uit
vrees dat hij misschien mocht dwalen, en het middel zou zijn om anderen te misleiden. Aldus werd hij er toe
gebracht om de bewijzen, op welke de overtuiging berustte, waartoe hij gekomen was, nog eenmaal na te
gaan, en elk bezwaar, dat zich aan zijn geest voordeed, zorgvuldig te overwegen. Hij bevond, dat alle
bezwaren voor het licht van Gods woord verdwenen als nevelen voor de stralen van de zon. Vijf jaren op
die wijze doorgebracht, gaven hem de volle overtuiging van de juistheid van zijn stelling.
En nu drong zich de verplichting van aan anderen bekend te maken wat hij geloofde, en zo duidelik
in de Schrift geleerd werd, met vernieuwde kracht aan hem op. “Terwijl ik mijn werk deed,” zei hij, “klonk
het me onophoudelik in de oren: ‘Ga, maak aan de wereld het gevaar bekend, waarin hij verkeert.’ Deze
tekst kwam me gedurig voor de geest: ‘Als ik tot de goddeloze zeg: O goddeloze, gij zult de dood sterven!
en gij spreekt niet, om de goddeloze van zijn weg af te manen: die goddeloze zal in zijn ongerechtigheid
sterven, maar zijn bloed zal ik van uw hand eisen. Maar als ge de goddeloze van zijn weg afmaant, dat hij
zich van die bekere, en hij zich van zijn weg niet bekeert: zo zal hij in zijn ongerechtigheid sterven, maar gij
hebt uw ziel bevrijd.’ Ik gevoelde, dat wanneer de goddelozen krachtdadig konden ge-waarschuwd worden,
menigten van hen berouw zouden hebben; en dat, indien ze niet gewaarschuwd werden, hun bloed van mijn
hand zou kunnen worden geëist.”
Hij begon in eigen kring over zijn inzichten te spreken, wanneer de gelegenheid zich aanbood,
biddende dat er een predikant mocht zijn, die de kracht ervan gevoelen, en zich aan de verspreiding ervan
wijden zou. Maar hij kon de overtuiging niet van zich afzetten, dat hij persoonlik een plicht te vervullen had
in verband met de waarschuwing. De woorden herhaalden zich immer weer in zijn hart: “Ga, maak het aan
de wereld bekend; hun bloed zal Ik van uw hand eisen.” Negen jaren wachtte hij, de last immer op zijn ziel
219