Het Grote Conflict door Ellen White

aan verwachtingen, die niet door de Schrift bekrachtigd werden, zouden ze tot een verkeerde gedragslijn
gebracht worden; teleurstelling zou hen blootstellen aan de spot van ongelovigen, en ze zouden in gevaar
staan van aan ontmoediging toe te geven, en in verleiding komen van aan de waarheden te twijfelen, die
noodzakelik waren voor hun zaligheid. De vermaning van de apostel aan de Thessaloni- censen bevat een
gewichtige les voor hen, die in de laatste dagen leven. Veel Adventisten hebben het gevoel gehad, dat tenzij
ze hun geloof op (2 Thess. 2:3). een bepaalde tijd voor de wederkomst des Heren konden vestigen, ze niet
ijverig en waakzaam konden zijn in hun voorbereiding. Doch wanneer hun hoop keer op keer opgewekt
wordt, alleen om opnieuw teleurgesteld te worden, wordt hun geloof z— geschokt, dat het hun bijna
onmogelik is, om nog onder de indruk te blijven van de grote waarheden van de profetie.
Het prediken van een bepaalde tijd voor het oordeel bij de afkondiging van de eerste boodschap was
op bevel van God. De berekening van de profetiese tijdperken, waarop die boodschap zich grondde, en
waardoor het einde van de 2300 dagen in de herfst van 1844 viel, is onbetwistbaar. De herhaalde pogingen
om nieuwe datums voor het begin en einde van de profetiese tijdperken te vinden, en de onjuiste redenering,
die nodig is om deze stellingen te verdedigen, leidt de harten niet alleen van de tegenwoordige waarheid af,
maar verijdelt ook alle pogingen om de profetieën uit te leggen. Hoe meer er een bepaalde tijd voor de
wederkomst van de Heer gesteld wordt, en hoe algemener die wordt verkondigd, hoe beter het Satan aanstaat.
Als de tijd verstreken is, bezorgt hij de voorstanders spot en verachting, en hoont op die wijze de grote
Advent-beweging van 1843 en 1844. Zij, die in deze dwaling volharden, zullen ten laatste een datum bepalen,
die te ver in de toekomst ligt voor de wederkomst van Christus. Aldus zullen ze er toe komen om te rusten
op een valse zekerheid, en velen zullen het niet inzien v——r het te laat is.
De geschiedenis van het oude Israël is een treffend beeld van de ondervinding, die de Adventisten
hebben opgedaan. God leidde Zijn kinderen in de Advent-beweging, evenals Hij de kinderen Israëls uit
Egypteland leidde. In de grote teleurstelling werd hun geloof op de proef gesteld, gelijk dat van de Hebreën
aan de Rode Zee. Hadden ze bij voortduring vertrouwd op de leidende hand, die met hen geweest was in hun
voorgaande ondervinding, ze zouden de zaligheid Gods hebben gezien. Indien allen, die aan het werk van
1844 deelnamen, de boodschap van de derde engel hadden aangenomen, en die in de kracht van de Heilige
Geest verkondigd hadden, de Heer zou hun pogingen krachtig hebben gesteund. De wereld zou zich gebaad
hebben in een stroom van licht. De aardbewoners zouden jaren geleden gewaarschuwd zijn geweest, het
sluitingswerk zou zijn voltooid, en Christus zou gekomen zijn om Zijn volk te verlossen.
Het was Gods wil niet, dat Israël veertig jaren in de wildernis zou ronddwalen; Hij wenste hen rechtuit
naar het land Kanaän te leiden, en hen daar te vestigen als een heilig, gelukkig volk. Maar “zij hebben niet
kunnen ingaan van wege hun ongeloof.” Ten gevolge van hun afkerigheid en afval kwamen ze in de woestijn
om, en werden anderen verwekt om het beloofde land binnen te gaan. Evenzo was het niet Gods wil, dat de
wederkomst van Christus z— lang zou worden uitgesteld, of dat Zijn volk zoveel jaren in deze wereld van
306