Het Grote Conflict door Ellen White

en duizendmaal duizen-den.” Geen mensepen vermag het toneel te beschrijven; geen eindig verstand is in
staat om de heerlikheid ervan te bevatten. “Zijn heerlikheid bedekte de hemelen, en het aardijk was vol van
Zijn lof, en er was een glans als van het licht.”
Terwijl de levende wolk al nader komt, aanschouwt ieder oog de Vorst des Levens. Geen doornekroon
schendt nu dat heilig hoofd, maar een diadeem van glorie drukt Zijn Goddelike slapen. Het licht van Zijn
aangezicht doet de verblindende glans van de middagzon verbleken. “En Hij heeft op Zijn kleed en op Zijn
dij deze naam geschreven: Koning der koningen en Heer der heren.”
In Zijn tegenwoordigheid “veranderen alle aangezichten in bleekheid;” op hen, die Gods genade verworpen
hebben, valt de verschrikking van eeuwige wanhoop. “Hun hart versmelt, en de knieën schudden,” “en hun
aller aangezichten betrekken.” De rechtvaardigen roepen bevend uit: “Wie kan bestaan?” Het gezang van
de engelen verstomt, en er heerst een korte, ontzagwekkende stilte. Dan wordt Jezus’ stem gehoord,
zeggende: “Mijn genade is u genoeg.” De aangezichten van de rechtvaardigen klaren op, en vreugde vervult
ieder hart. En de engelen slaan een hogere toon aan, en zingen opnieuw, terwijl ze nog dichter bij de aarde
komen.
De Koning der koningen daalt neder op de wolk, in vlammend vuur gehuld. De hemelen worden
toegerold gelijk een boek, de aarde beeft voor Hem en iedere berg en ieder eiland wijkt uit zijn plaats. “Onze
God zal komen, en zal niet zwijgen, een vuur voor Zijn aangezicht zal verteren, en rondom Hem zal het zeer
stormen. Hij zal roepen tot de hemel van boven, en tot de aarde, om Zijn volk te richten.”
“En de koningen van de aarde, en de groten en de rijken, en de oversten over duizend, en de machtigen,
en alle dienstknechten en alle vrijen, verborgen zichzelven in de spelonken en in de steenrotsen van de bergen;
en zeiden tot de bergen en tot de steenrotsen: Valt op ons, en verbergt ons van het aangezicht van Degene,
die op de troon zit, en van de toorn van het Lam; want de grote dag van Zijn toorn is gekomen, en wie kan
bestaan?” De spottende scherts heeft opgehouden. De leugenachtige lippen zijn tot zwijgen gebracht. Het
gekletter van wapenen, het rumoer van de strijd, “met gedruis en de klederen in het bloed gewenteld,“is
gestild. Er wordt niets gehoord behalve de stem van het gebed en het geluid van wenen en weeklagen.
Aan lippen, die kortelings nog spotten, ontsnapt de kreet: “De grote dag van Zijn toorn is gekomen, en wie
kan bestaan?” De goddelozen smeken om liever onder de rotsen van de bergen begraven te mogen worden,
dan te verschijnen voor het aangezicht van Hem, Die ze veracht en gesmaad hebben.
Die stem, welke tot het oor van de doden doordringt, is hun bekend. Hoe menigmaal heeft hij hen
niet op klagelike, tedere toon tot berouw opgeroepen. Hoe menigmaal is hij vernomen in de aangrijpende
smeekbeden van een vriend, een broeder, een Verlosser. Voor hen, die Zijn genade verworpen hebben, kon
er geen andere zo vol veroordeling, zo bezwaard met verwijt zijn als die stem, welke zo lang gepleit heeft:
“Bekeert u, bekeert u van uw boze wegen: want waarom zoudt ge sterven?” O, was het voor hen maar de
432