Het Grote Conflict door Ellen White

Toen Charles Wesley op zekere tijd ziek werd, en meende, dat zijn einde nabij was, werd hem
gevraagd, waarop hij zijn hoop op het eeuwige leven grondde. Zijn antwoord was: “Ik heb mijn uiterste best
gedaan om God te dienen.” Daar de vriend, die hem de vraag gedaan had, niet geheel en al tevreden scheen
met zijn antwoord, dacht Wesley: “Hoe, zijn mijn pogingen geen voldoende grond van hoop? Wil hij mij
mijn pogingen ontnemen? Ik heb niets anders om op te vertrouwen.” Z— dicht was de duisternis, waarin de
kerk was gehuld, de verzoening verbergende, Christus Zijn glorie ontnemende, en de gedachten van de
mensen wegleidende van hun enige hoop op de zaligheid — het bloed van de gekruiste Verlosser.
Wesley en zijn tijdgenoten werden ertoe geleid, in te zien, dat ware godsdienst in het hart zetelt, en
dat Gods wet zich uitstrekt tot de gedachten, zowel als tot de woorden en daden. Overtuigd van de
noodzakelikheid van reinheid van het hart, zowel als van vlekkeloosheid van wandel, begonnen ze in ernst
een nieuw leven. Door de ijverigste, biddende pogingen trachtten ze het boze van hun natuurlik hart ten
onder te brengen. Ze leidden een leven van zelfverloochening, weldadigheid en verootmoediging, met grote
gestrengheid en zorgvuldigheid alles betrachtende, waarvan ze dachten dat het hen zou kunnen helpen om
te verkrijgen, wat ze verlangden,— die heiligheid, die hun Gods gunst verzekeren zou. Doch ze bereikten
hun oogmerk niet. Hun pogingen om zich van de veroordeling van de zonde te bevrijden, of de kracht ervan
te breken, waren vergeefs. Het was dezelfde strijd, die Luther in zijn cel te Erfurt doorgemaakt had. Het was
dezelfde vraag, die zijn ziel gekweld had: “Hoe kan de mens voor God rechtvaardig zijn?”
Het vuur van de Goddelike waarheid, op de altaren van het Protestantisme bijna uitgedoofd, zou
weder ontstoken worden door de oude toorts, welke, van de Boheemse Christenen af, de ene eeuw aan de
volgende overhandigd had. Na de Hervorming was het Protestantisme in Bohemen door Roomse benden
uitgeroeid. Allen, die weigerden, de waarheid op te geven, werden gedwongen te vluchten. Sommigen van
hen, die in Saksen schuilplaats vonden, handhaafden aldaar het oude geloof. Van de nakomelingen van deze
Christenen was het, dat het licht Wesley en zijn tijdgenoten bereikte. John en Charles Wesley vertrokken,
na tot het predikambt geordend te zijn, op een zendingsreis naar Amerika. Met hen aan boord was er een
gezelschap Moraviërs. Vreselike stormen hadden ze op reis te verduren, en John Wesley, de dood in het
aangezicht starende, gevoelde dat hij de verzekering van vrede met God niet bezat. De Duitsers echter legden
een kalmte en een vertrouwen aan de dag, die hem vreemd waren.
“Ik had reeds lang tevoren,” zegt hij, “de grote ernstigheid in hun gedrag opgemerkt. Van hun
nederigheid hadden ze gedurig bewijs gegeven door het doen van die ondergeschikte diensten voor de andere
passagiers, die geen van de Engelsen wilden ondernemen, en waarvoor ze geen betaling begeerden of wilden
aannemen, zeggende, dat het goed was voor hun trotse harten, en dat hun liefhebbende Heiland veel meer
voor hen gedaan had. En iedere dag had hun aanleiding gegeven om een zachtmoedigheid te bewijzen, die
geen belediging kon verstoren. Wanneer ze gestoten, geslagen, of neergeworpen werden, stonden ze op en
gingen weg; maar geen klacht werd uit hun mond gehoord. Nu bood er zich een gelegenheid aan om te
167