Het Grote Conflict door Ellen White

Koning, geestelikheid en edelen waren verplicht zich te onderwerpen aan de wreedheden van een
opgewonden en tot razernij gedreven volk. Hun wraakzucht werd door de terechtstelling van de koning
slechts aangewakkerd; en degenen, die zijn doodvonnis uitgesproken hadden, volgden hem spoedig naar het
schavot. Er werd besloten tot een algemene slachting van allen, die verdacht werden, vijandelik tegen de
Revolutie gezind te zijn. De gevangenissen waren overvol, en bevatten op een zeker tijdstip meer dan twee
honderd duizend gevangenen. De steden van het rijk waren vol af- grijselike tonelen. De ene partij van de
opstandelingen stelde zich tegen een andere, en Frankrijk werd een uitgestrekt veld voor strijdende menigten,
die heen en weer geslingerd werden door het woeden van hun hartstochten. “In Parijs volgde de ene
volksoploop op de andere, en waren de burgers in allerlei partijen verdeeld, die hun zinnen op niets anders
gezet schenen te hebben, dan op wederkerige uit- roeing.” En om de algemene ellende nog te verhogen, werd
het volk in een langdurige en vernielende oorlog gewikkeld tegen de grote machten van Europa. “Het land
was zo goed als bankroet, en de legerbenden eisten achterstallige betaling, de Parijzenaars leden honger, de
provincieën werden door struikrovers platgelopen, en de beschaving ging in regeringloosheid en
losbandigheid bijna ten onder.”
Maar al te goed had het volk de lessen van wreedheid en marteling geleerd, waarin Rome hen zo
ijverig onderwezen had. Een dag van wedervergelding was ten laatste aangebroken. Het waren nu niet de
volgelingen van Jezus, die in de kerkers geworpen en naar de brandstapel gesleurd werden. Die waren reeds
lang tevoren omgekomen, of in ballingschap gedreven. Het wrede Rome gevoelde nu de dodelike macht van
hen, die het had opgeleid om zich te verheugen in daden van bloedstorting. “Het voorbeeld van vervolging,
dat de geestelikheid van Frankrijk zoveel eeuwen lang gegeven had, werkte nu met buitengewone kracht op
henzelven terug. De schavotten waren rood van het bloed van priesters. De galeien en gevangenissen, eens
overvol van Hugenoten, werden nu met hun vervolgers gevuld. Aan de bank geketend en aan de roeiriem
zwoegend, moest de Katholieke geestelikheid al de ellende verduren, die hun kerk de zachtmoedige ketters
zo ruimschoots had aangedaan.”
“Toen kwamen die dagen, waarin de gruwelikste van alle wetten door de gruwelikste van alle
rechtbanken werden toegepast; toen geen man zijn buren kon groeten, of zijn gebed kon doen . . . zonder
gevaar te lopen een misdaad te begaan, waarvoor hij kon gedood worden; toen er spionnen in iedere hoek
op de loer lagen; toen de guillotine iedere morgen lange en zware arbeid deed; toen de gevangenissen even
vol waren als het ruim van een slaveschip; toen de goten schuimend van bloed in de Seine afliepen. . . .
Terwijl de dage- likse karrevrachten van slachtoffers door de straten van Parijs naar de plaats van hun
terechtstelling werden gevoerd, gaven de pro-konsuls, die door het hoofdkomitee naar hun departementen
gezonden waren, zich over aan buitensporige wreedheden, welke zelfs in de hoofdstad onbekend waren. Het
mes van de dodelike machine bewoog zich te langzaam op en neer voor hun slachtingswerk. Lange rijen
187