Het Grote Conflict door Ellen White

het machtige gezag van de priesterschap wederstaan, dat zo menigmaal koningen en keizers tot
onderwerping had genoodzaakt ? Hoe kon hij zich staande houden tegen de legers van de grote overwinnaars
van de wereld ? Door de gehele Christenheid heen werd het Protestantisme door machtige vijanden bedreigd.
Na de eerste overwinningen van de Hervorming verzamelde Rome nieuwe krachten, in de hoop van de
nieuwe leer te kunnen omverwerpen. In deze tijd werd de orde van de Jezuïeten gesticht, de wreedste, meest
gewetenloze en machtigste van alle kampvechters van het pausdom. Afgesneden van iedere aardse band en
alle menselike belangen, dood voor de eisen van de natuurlike ge- negenheki, de rede en het geweten
volkomen gesmoord, kenden zij geen wet, geen band, dan die van hun eigen orde, en geen plicht, dan het
uitbreiden van de macht ervan.1
Het evangelie van Christus had zijn aanhangers in staat gesteld, gevaren te ontmoeten en lijden te
verdragen, onbevreesd voor koude, honger, moeite en armoede, en de banier van de waarheid omhoog te
houden met pijnbank, kerker en brandstapel voor ogen. Om deze machten te bestrijden bezielde het
Jezuïetisme zijn volgelingen met een dweepzucht, die hen in staat stelde, gelijke gevaren te doorstaan, en
zich met al de wapenen der misleiding te verzetten tegen de kracht van de waarheid. Er was geen misdaad
te groot voor hen, geen bedrog te laag, geen vermomming te moeilik. Ze hadden de gelofte van voortdurende
armoede en nederigheid afgelegd, en dus was het doel, waarnaar ze streefden, zich schatten en macht te
verzekeren, die gewijd zouden worden aan de verwoesting van het Protestantisme, en de wederoprichting
van het pauselike oppergezag. Wanneer ze verschenen als leden van hun orde, droegen ze het kleed der
heiligheid, bezochten gevangenissen en hospitalen, verpleegden de zieken, verzorgden armen, en beleden,
dat ze de wereld afgezworen hadden, en de heilige naam van Jezus droegen, die rondging goeddoende.
Doch onder dit vlekkeloos uiterlik waren dikwels de misdadigste en dodelikste plannen verborgen.
Het was een aangenomen grondregel bij de orde, dat de uitkomst de middelen rechtvaardigt. Volgens deze
wet waren leugen, diefstal, meineed, moord, niet alleen vergefelik, maar zelfs prijzenswaardig, wanneer ze
de belangen van de kerk bevorderden. Onder verschillende vermommingen baanden de Jezuïeten zich een
weg tot de staatsambten, klommen op tot raadsheren van koningen, en regelden de staatkunde van de
volkeren. Ze werden bedienden, om spionnen van hun meesters te kunnen zijn. Ze richtten hogescholen op
voor de zonen van prinsen en edelen, en scholen voor het gewone volk; en de kinderen van Protestantse
ouders werden aldus tot het waarnemen van Roomse gebruiken gebracht. Al de uiterlike pracht en vertoning
van de Katholieke eredienst werd aangewend om het verstand te benevelen, en de verbeelding te verblinden
en te verstrikken; en z— werd de vrijheid, waarvoor de vaderen hadden gearbeid, en hun bloed hadden
vergoten, door de zonen verraden. De Jezuïten verspreidden zich snel over Europa, en waar ze ook maar
gingen, daar volgde een herleving van het pausdom.
Om hun meer macht te geven werd er een bul uitgevaardigd, waarbij de Inkwisitie weder werd
ingesteld. Niettegenstaande de algemene afschuw, waarmede hij zelfs in de Katholieke landen werd
154