Het Grote Conflict door Ellen White

Met deze berekening was alles duidelik in overeenstemming, behalve dat men niet inzag, dat er in
1844 een gebeurtenis, die met de reiniging van het heiligdom overeenkwam, had plaats gehad. Te ontkennen,
dat de dagen op die tijd eindigden, betekende de gehele zaak te verwarren, en stellingen op te geven, die
bevestigd geworden waren door onmiskenbare vervulling van de profetie. Maar God had Zijn volk geleid in
de grote Advent-be- weging; Zijn macht en heerlikheid hadden zich in het werk geopenbaard, en Hij zou
niet toelaten, dat het in duisternis en teleurstelling onderging, of de blaam zou dragen van een valse en
dweepachtige opwinding te zijn geweest. Hij zou Zijn woord niet in twijfel en onzekerheid gehuld laten.
Hoewel er velen van hun vroegere berekening van de profetiese tijdperken afzagen, en de juistheid van de
beweging, daarop gegrond, ontkenden, waren anderen onwillig om geloofspunten en ondervinding op te
geven, die op de Schrift en het getuigenis van de Geest van God berustten. Ze geloofden, dat ze de juiste
beginselen van uitlegging hadden aangenomen in hun onderzoek van de profetieën, en dat het hun plicht
was, vast te houden aan de waarheden, welke ze reeds gevonden hadden, en voort te gaan met de Bijbel op
dezelfde wijze te onderzoeken.
Met ernstig gebed gingen ze de stelling na, die ze hadden ingenomen, en onderzochten de Schriften
om hun vergissing te ontdekken. Geen fout vindende in hun berekening van de profetiese tijdperken, werden
ze ertoe geleid om het onderwerp van het heiligdom nauwkeuriger te onderzoeken. Door hun onderzoek
bemerkten ze, dat er geen bewijs in de Schrift is, waarop het algemene denkbeeld, dat de aarde het heiligdom
is, gegrond kan worden; maar ze vonden in de Bijbel een volledige verklaring van het punt omtrent het
heiligdom, zijn aard, zijn plaats en bediening; de uitspraken van de heilige schrijvers werden zo duidelik en
volledig bevonden, dat ze de zaak boven alle twijfel verhieven. De apostel Paulus zegt in de Brief aan de
Hebreën: “Zo had dan ook wei het eerste verbond rechten van godsdienst, en het wereldlik heiligdom. Want
de tabernakel was toebereid, namelik de eerste, in welke was de kandelaar, en de tafel, en de toonbroden,
welke genaamd wordt het heilige. Maar achter het tweede voorhangsel was de tabernakel, genaamd het
heilige der heiligen; hebbende een gouden wierookvat, en de ark des verbonds, alom met goud overdekt, in
welke was de gouden kruik, waarin het manna was, en de staf van Aaron, die gebloeid had, en de tafelen des
verbonds; en boven over deze ark waren de cherubijnen der heerlikheid, die het verzoendeksel
beschaduwden.”
Het heiligdom, waarop Paulus hier doelt, was de tabernakel, die op Gods bevel door Mozes gebouwd
was als aardse woonplaats van de Allerhoogste. “En ze zullen Mij een heiligdom maken, dat Ik in het midden
van hen wone,“2 was de opdracht,die aan Mozes gegeven werd,toen hij zich met God op de berg bevond.
De Israëlieten reisden door de woestijn, en de tabernakel werd z— gebouwd, dat hij van plaats tot plaats
vervoerd kon worden; toch was het een gebouw van grote pracht. De wanden ervan waren vervaardigd uit
opstaande planken, zwaar met goud belegd, en in zilveren groeven rustend, terwijl het dak uit een reeks gordijlien
of bedekkingen bestond, de buitenste van vellen, en de binnenste van fijn linnen, prachtig geweven
met figuren van cherubijnen. Behalve het voorhof, hetwelk het brandofferaltaar bevatte, bestond de
275