Het Grote Conflict door Ellen White

verdoemenis.” Zij, die “waardig geacht” zijn om deel te hebben aan de opstanding van het leven, zijn “zalig
en heilig.” “Over dezen heeft de tweede dood geen macht.”4 Maar zij, die zich niet door berouw en geloof
van vergiffenis verzekerd hebben, moeten de straf van hun overtreding,—“de bezoldiging van de zonde,“—
dragen. Ze lijden straf, verschillend in duur en hevigheid, “naar hun werken,” maar die ten slotte op de
tweede dood uitloopt. Daar het Gode in Zijn rechtvaardigheid en barmhartigheid onmogelik is om de zondaar
in zijn zonden te redden, ontneemt Hij hem het bestaan, dat zijn overtredingen hebben verbeurd, en dat hij
zich onwaardig betoond heeft. Een van de gewijde schrijvers zegt: “Nog een weinig, en de goddeloze zal er
niet zijn, en ge zult acht nemen op zijn plaats, maar hij zal er niet wezen.” En een ander verklaart: “Ze zullen
zijn, alsof ze er niet geweest waren.” Met schande bedekt verzinken ze in hopeloze, eeuwige vergetelheid.
Aldus zal er een einde gemaakt worden aan de zonde, met al het wee en de verwoesting, die eruit
ontstaan zijn. De psalmist zegt: “Gij hebt de goddelozen verdaan, hun naam uitgedelgd tot in eeuwigheid en
altoos. O vijand, zijn de verwoestingen in eeuwigheid?” Wanneer Johannes in de Openbaring vooruitblikt
op de eeuwige staat, hoort hij van het ganse heelal een lofzang oprijzen, waarin geen enkele wanklank zich
mengt. Hij hoorde ieder schepsel in de hemel en op de aarde Gode heerlikheid toebrengen. Dan zullen er
geen verloren zielen zijn, die God lasteren, terwijl ze gefolterd worden door nimmer eindigende pijniging;
geen ellendige wezens in de hel zullen hun gekerm mengen met de liederen van de gezaligden.
Op de dwaling van de natuurlike onsterfelikheid als grondslag berust de leer van het bewustzijn in de
dood,— welke leer, even als die van de eeuwigheid van de straf, tegen het onderwijs van de Schrift, de stem
van de rede, en ons menselik gevoel ingaat. Volgens het algemeen aangenomen geloof dragen de verlosten
in de hemel kennis aan alles, wat op aarde plaats heeft, en in het biezonder aan het leven van de vrienden,
die ze achtergelaten hebben. Maar hoe zou het een bron van geluk voor de doden kunnen wezen, op de
hoogte te blijven van de moeite van de levenden, getuigen te zijn van de zonden, die hun eigen dierbaren
bedrijven, en hen al de verdrietelikheden, teleurstellingen en angsten van het leven te zien doorstaan?
Hoeveel van de zaligheid des hemels zou er genoten worden door degenen, die om hun vrienden op aarde
rondzweven? En hoe schrik- kelik tegenstrijdig is het geloof, dat zodra de adem het lichaam verlaat, de ziel
van de onbekeerde naar de helse vlammen verwezen wordt! In welk een afgrond van angst moeten diegenen
gedompeld worden, die hun vrienden onvoorbereid ten grave zien dalen, een eeuwigheid van zonde en smart
tegemoet! Velen zijn er, welke deze folterende gedachte tot waanzin gedreven heeft.
Wat zegt de Schrift aangaande deze dingen? David verklaart, dat de mens in de dood geen bewustzijn
heeft. “Zijn geest gaat uit; hij keert weder tot zijn aarde, te diezelfde dage vergaan zijn aanslagen (gedachten).”
Salomo geeft hetzelfde getuigenis: “De levenden weten, dat ze sterven zullen, maar de doden weten niet met
al.” “Ook is alrede hun liefde, ook hun haat, ook hun nijdigheid vergaan ; en ze hebben geen deel meer in
deze eeuw in alles, wat onder de zon geschiedt.” “Er is geen werk, noch verzinning, noch wetenschap, noch
wijsheid in het graf, daar gij henengaat.”
366