Het Grote Conflict door Ellen White

Ieder ogenblik, dat zijn dagelikse plichten hem veroorloofden, gebruikte hij voor studie, beroofde
zich van slaap, en ontzegde zich zelfs de tijd, die aan zijn schamele maaltijden besteed werd. Boven alles
had hij de studie van Gods Woord lief. Hij had een Bijbel gevonden, die aan een ketting vastlag aan de
kloostermuur, en menigmaal begaf hij zich daarheen. Naarmate de overtuiging van zijn zouden dieper werd,
zocht hij door zijn eigen werken zich vergeving en vrede te verwerven. Hij leidde een uiterst hard leven,
trachtende door vasten, waken, en geselen het boze in zijn karakter, waarvan het kloosterleven hem niet had
bevrijd, te onderdrukken. Voor geen opoffering schrikte hij terug, waardoor hij tot die reinheid van hart kon
geraken, die hem in staat zou stellen, de goedkeuring Gods te erlangen. “Ik was waarlik een vrome monnik,”
zei hij later, “en volgde de regels van mijn orde strikter op, dan ik uitleggen kan. Indien ooit een monnik de
hemel kon gewinnen door zijn werken als kloosterbroeder, zou ik er zeker aanspraak op gehad hebben. . . .
Indien ik veel langer ware voortgegaan, zou ik mijn kastijdingen van het vlees waarlik tot de dood hebben
doorgevoerd.” Als gevolg van deze pijnlike tucht verloor hij zijn krachten, en begon aan flauwten te lijden,
de gevolgen waarvan hij nooit geheel te boven kwam. Maar ondanks al zijn inspanning vond hij geen
verlichting voor zijn bezwaarde ziel. Hij werd ten laatste bijna tot wanhoop gedreven.
Toen Luther meende, dat alles verloren was, verwekte God hem een vriend en helper. De vrome
Staupitz opende Gods Woord voor Luthers verstand, en maande hem aan, van zichzelf af te zien, op te
houden met te denken aan de eeuwige straf voor de overtreding van Gods wet, en te zien op Jezus, zijn
Heiland, die de zonden vergeeft. “Werp u in de armen van uw Verlosser, in plaats van uzelf te martelen
wegens uw zonden. Vertrouw op Hem,— op de rechtvaardigheid van Zijn leven,— op het zoenoffer van
Zijn dood. . . . Luister naar Gods Zoon. Hij werd mens, om u de verzekering te geven van Gods vrije genade.”
“Heb Hem lief, die u eerst heeft liefgehad.”
Aldus sprak deze boodschapper der barmhartigheid. Zijn woorden maakten een diepe indruk op
Luthers hart. Na menige kamp met zijn langgekoesterde dwalingen was hij in staat de waarheid te vatten, en
kwam er vrede in zijn verontruste ziel.Luther werd tot priester geordend, en uit het klooster geroepen om
professor te worden aan de universiteit te Wittenberg. Hier legde hij zich toe op de studie van de Schriften
in de oorspronkelike talen. Hij begon lezingen te houden over de Bijbel; en het boek van de
Psalmen, de Evangelieën, en de Brieven werden aan een menigte verrukte hoorders uitgelegd.
Staupitz, zijn vriend en prior, drong erop aan, dat hij de preekstoel zou bestijgen, en het Woord Gods
prediken. Luther twijfelde, daar hij zich onwaardig gevoelde om tot het volk te spreken in de plaats van
Christus. Het was eerst na lange strijd dat hij toegaf aan het dringende verzoek van zijn vrienden. Hij was
reeds machtig in de Schriften, en de genade Gods rustte op hem. Zijn welsprekendheid boeide zijn hoorders;
de duidelikheid en kracht, waarmede hij de waarheid voorstelde, overtuigde hun verstand, en zijn ernst sprak
tot hun harten.
78