Het Grote Conflict door Ellen White

hun aangewezen had. Ze schrikten terug voor de moeite van naar iets beters te zoeken. Het was gemakkeliker,
hun zaligheid aan de priesters en de paus toe te vertrouwen, dan naar reinheid van hart te streven.
Een andere klasse echter ontving met vreugde de tijding van verlossing door Christus. De
godsdienstige gebruiken, die Rome van hen eiste, hadden hun geen zielevrede bezorgd, en in het geloof
namen ze het bloed van de Zaligmaker als hun verzoening aan. Zulken keerden naar hun woonplaatsen terug
om aan anderen het kostbare licht te openbaren, dat ze ontvangen hadden. Aldus verbreidde zich de waarheid
van dorpje tot dorpje, en van stad tot stad, en werd het aantal pelgrims naar het beeld van de heilige maagd
zeer veel minder. De inkomsten krompen in, en daardoor ook de toelage van Zwingli, welke uit die
inkomsten gevonden werd. Maar dit veroorzaakte hem niets dan vreugde, daar hij zag, dat de macht van
dweperij en bijgeloof verbroken werd.
De kerkelike overheden waren niet blind voor het werk, dat Zwingli deed, maar voor het
tegenwoordige wensten ze niet, tussen beide te treden. Hopende hem nog voor hun zaak te winnen, trachtten
ze zich door vleierijen van hem meester te maken; intussen begon de waarheid de harten van het volk in
beslag te nemen. Zwingli’s arbeid te Einsiedeln had hem voor een wijdere kring geschikt gemaakt, en die
zou hij spoedig binnentreden. Na drie jaren hier geweest te zijn, werd hem het ambt van prediker in de
kathedraal te Zürich opgedragen. Zürich was toentertijd de voornaamste stad in het Zwitserse
bondgenootschap, en de invloed, die hij daar uitoefende, zou wijd en zijd gevoeld worden. De geesteliken
echter, op wier uitnodiging hij naar Zürich overkwam, waren er op bedacht, alle nieuwigheden te voorkomen,
waarom ze hem inlichting gaven aangaande zijn plichten.
“Ge zult alles in uw vermogen doen,” zeiden ze, “tot inzameling van de inkomsten van het kapittel,
de kleinste kleinigheid niet over het hoofd ziende. Ge zult de gelovigen, zowel van de preekstoel als bij de
oorbiecht vermanen, alle rechten en tienden te betalen, en door hun giften de liefde te bewijzen, die ze de
kerk toedragen. Ge zult uw best doen om het inkomen, dat van zieken, missen, en in het algemeen van alle
geestelike verordeningen inkomt, te vermeerderen.” “Wat aangaat het beheer over de sakramenten, de
prediking, en het wachthouden over de kudde,” voegden ze erbij, “dat zijn ook zaken, die bij de plichten van
een priester behoren. Doch daarvoor kunt ge, voornamelik voor het prediken, een plaatsvervanger aanstellen.
Ge zult de sakramenten alleen toedienen aan personen uit hogere stand, en dan alleen, wanneer er biezonder
aanvraag om gedaan wordt; het is u verboden om ze aan het volk van alle standen zonder onderscheid des
persoons te bedienen.”
Zwingli hoorde deze opdracht stilzwijgend aan, en gaf in antwoord erop, na zijn dank te hebben
betuigd voor de eer van een beroep naar deze belangrijke plaats, een verklaring van de loopbaan, die hij zich
had voorgenomen te volgen. “Het leven van Christus,” zei hij, “is te lang voor het volk verborgen gehouden.
Ik zal preken over het gehele evangelie naar Mattheüs, ... en wat ik geef, alleen uit de Schrift putten, de
diepte van de woorden peilen, tekst met tekst vergelijken, en aanhoudend ernstige gebeden opzenden om de
114