Het Grote Conflict door Ellen White

verduisterd,het vreselik schouwspel van muren,door vreemde benden omsingeld. Hij vernam het gedruis van
de legerscharen, zich in orde stellende tot de aanval. Hij hoorde de stem van moeders en kinderen in de
belegerde stad, roepende om brood. Hij zag zijn heilig en prachtig huis, zijn paleizen en torens, overgegeven
aan de vlammen, en niets meer dan een hoop smeulende bouwvallen op de plaats, waar ze eens gestaan
hadden.
Door de eeuwen heen blikkend aanschouwde Hij het verbondsvolk in ieder land verstrooid, als
wrakken op een woeste kust. In de tijdelike straf, die hun kinderen zou treffen, zag Hij slechts de eerste teug
uit die beker des toorns, die ze bij het laatste oordeel tot de bodem toe zouden moeten ledigen. Goddelik
medelijden, smachtende liefde uitten zich in de smartelike woorden: “Jeruzalem, Jeruzalem! gij, die de
profeten doodt en stenigt, die tot u gezonden zijn! hoe menigmaal heb Ik uw kinderen willen bijeen
vergaderen, gelijkerwijs een hen haar kiekens bijeenvergadert onder de vleugelen; en gijlieden hebt niet
gewild!” O dat gij, een volk begunstigd boven ieder ander, de tijd van uw bezoeking gekend hadt, en de
dingen, die tot uw vrede dienen! Ik heb de gerichtsengel teruggehouden; heb u tot berouw aangespoord,
maar tever-geefs. Het zijn niet alleen dienstknechten, afgevaardigden en profeten, die gij teruggewezen en
verworpen hebt, maar de Heilige Israëls, uw Verlosser. Indien ge vernietigd wordt, hebt ge het alleen uzelf
te wijten. “Gij wilt tot Mij niet komen, opdat gij het leven moogt hebben.”
Christus zag in Jeruzalem een beeld van de wereld, verhard in ongeloof en opstand, en zich haastende
naar het gericht Gods. De ellende van een gevallen geslacht, op Zijn ziel drukkend, perste die uiterst bittere
kreet van Zijn lippen. Hij zag het verhaal van de zonde geschetst in menselike ellende, tranen en bloed; Zijn
hart was vervuld met oneindig medelijden voor de bezochten en lijdenden op aarde; Hij smachtte er naar,
hen allen te mogen verlichten. Maar zelfs Zijn hand vermocht de vloed van de menselike ellende niet te
stuiten; weinigen zouden zoeken naar hun enige Hulpbron. Hij was gewillig, Zijn ziel uit te storten in de
dood, om de zaligheid binnen hun bereik te brengen; maar slechts weinigen wilden tot Hem komen, opdat
zij het leven mochten hebben.
De Majesteit des hemels in tranen! De Zoon van de oneindige God bewogen in de geest,
nedergebogen door zielsangst! De gehele hemel was met verwondering vervuld over het schouwspel. Dit
toneel openbaart ons het verschrikkelike van de zonde; het toont aan, hoe moeielik de taak is, zelfs voor de
oneindige macht, om de schuldige te redden van de gevolgen van het overtreden van de wet Gods. Jezus,
neerblikkende op het laatste geslacht, zag de wereld medegesleept door een bedrog, gelijkend op hetgeen de
ondergang van Jeruzalem ten gevolge had. De grote zonde van de Joden was hun verwerping van Christus;
de grote zonde van de Christenwereld zou zijn hun verwerping van Gods wet, het fondament van Zijn
heerschappij in hemel en op aarde. De geboden van Jehova zouden versmaad en geminacht worden.
Miljoenen,gebonden door de zonde, slaven van Satan, veroordeeld om de tweede dood te ondergaan, zouden
8