Het Grote Conflict door Ellen White

Toch kon hij zijn werk niet voortzetten zonder bittere tegenstand. Evenals het geval was met de
vroegere hervormers, werden de waarheden, die hij aan het licht bracht, door de volkspredikers niet gunstig
ontvangen. Daar deze hun stelling niet konden handhaven volgens de Schrift, werden ze ertoe gedreven, hun
toevlucht te nemen tot gezegden en leerstellingen van mensen, en de overleveringen van de kerkvaders. Maar
het woord Gods was het enige getuigenis, dat door de predikers van de Advent-waarheid werd aanvaard.
“De Bijbel, en de Bijbel alleen,” was hun wachtwoord. Het gemis aan bewijs uit de Schrift aan de zijde van
de tegenstanders werd door spot en hoon goed gemaakt. Tijd, middelen en talenten werden gebruikt om
diegenen te bekladden, wier enige zonde was, dat ze met vreugde uitzagen naar de wederkomst van hun
Heer, heilig trachtten te leven, en anderen vermaanden om zich voor te bereiden op Zijn verschijning.
Ernstig waren de pogingen, die aangewend werden om de harten van het volk van het punt van de
wederkomst af te trekken. Het bestuderen van de profetieën betreffende de wederkomst van Christus en het
einde van de wereld werd voorgesteld als een zonde, iets waarover de mensen zich behoorden te schamen.
Aldus ondermijnden de populaire geesteliken het geloof in Gods woord. Hun leer bracht de mensen tot
ongeloof, en velen voelden zich vrij om in hun eigen goddeloze wellust te wandelen. En dit kwaad werd dan
door hen, die het gesticht hadden, aan de Adventisten ten laste gelegd.
Terwijl hij volle zalen van verstandige en aandachtige hoorders trok, werd Millers naam zelden door
de godsdienstige pers genoemd, dan bij wijze van spot of hoon. De onverschilligen en goddelozen,
aangemoedigd door de houding van de predikanten, namen de toevlucht tot ergerlike scheldnamen, en tot
lage en lasterlike scherts, en trachtten op die wijze hem en zijn werk in verachting te brengen. De grijsaard,
die een tehuis vol gemakken vaarwel gezegd had om op eigen kosten van stad tot stad, van dorp tot dorp te
reizen, zonder ophouden zwoegende om de ernstige waarschuwing aan de wereld te brengen, dat het oordeel
nabij was, werd spottend beschuldigd van een dweper, een leugenaar, een bedriegelike schurk te zijn.
De spot, leugen en beschuldigingen, die men hem naar het hoofd slingerde, lokten verontwaardiging
en tegenwerpingen uit, zelfs van de wereldlike pers. “Een onderwerp van zulk een overweldigende majesteit
en zulke vreselike gevolgen” met lichtvaardigheid of spot te behandelen, werd door wereld- lingen verklaard,
“niet alleen spelen te zijn met de gevoelens van de voorstanders ervan,” maar te “spotten met de oordeelsdag,
Godzelf te honen, en de verschrikkingen van het gericht klein te achten.”
De aanhitser tot alle kwaad trachtte niet alleen, de invloed van de Adventboodschap tegen te werken,
maar ook de bood-schapper zelf te verdoen. Miller paste de waarheid van de Schrift op praktiese wijze toe
op de harten van zijn hoorders, berispte hen over hun zonden, en verontrustte hen in hun zelfgenoegzaamheid;
en zijn eenvoudige en snijdende woorden wekten hun vijandschap op. De tegenstand, die leden van de kerken
tegen zijn boodschap aan de dag legden, gaf aan de lagere klassen moed om met meer driestheid te handelen:
en vijanden beraamden een plan, om hem van het leven te beroven bij het verlaten van een zekere plaats van
222