ovde - vera znanje mir

okviru propisanih kazni za heteroseksualne grehe.(3) Izuzetno ostra pokora je bila retko
pominjana, ali i to onda u tekstu koji je preporučivao i umerenije kazne.(4)
Kod određivanja pokore za homoseksualne odnose sveštenici su bili savetovani da utvrde godine
prestupnika, broj puta koliko je učestvovao u odnosu, njegov bračni status, njegovu voljnost da
učestvuje, kao i ulogu koju je pritom imao.(5) Tu je bila i uobičajena blagost za mlađe ljude ispod
trideset godina optužene za homoseksualne odnose. Jedan zakon je preporučivao dvogodišnju
pokoru za mladog čoveka, trogodišnju za starijeg muškarca.(6) Građanski vizantijski zakon,
poznat u slovenskom prevodu i slovenska autohtona pravna praksa, oslobađali su dečake ispod
dvanaest godina starosti od optužbe za svesno činjenje prestupa. Prema jednom pokajničkom
upitniku, ukoliko je dečak ispod pet godina starosti bio seksualno iskorišćen, njegov je zlostavljač
nosio teret greha; ukoliko je imao više od pet godina, a nije bio pravno punoletan, bila je
odgovornost njegovih roditelja sto ga nisu naučili da izbegava greh.(7) Na dva ili tri mladalačka
homoseksualna eksperimentisanja se gledalo kao na manji prekršaj. (8) U homoseksualnim
odnosima, kao i kod heteroseksulane fornifikacije (bluda), neoženjenim muškarcima je bila
dozvoljena veća sloboda; oženjen muškarac je pre trebalo da zadovolji svoje seksualne potrebe sa
svojom zakonskom suprugom, a ne da se obrati nekom drugom bilo kojeg da je pola. (9) Mladić
koji je bio primoran da igra pasivnu ulogu u homoseksualnom analnom odnosu je smatran manje
krivim od učesnika koji je bio voljan da isto učini. Najmanje jedan autor je oslobodio optužbe u
potpunosti mlađanu žrtvu homoseksualnog silovanja.(10)
Neki crkveni zvaničnici su smatrali pasivnu ulogu u homoseksulnom odnosu manje grešnom od
aktivne. Ovaj stav je obrnuo stav starih Grka, po kojoj je onaj koji je trpeo analnu penetraciju
postajao déclassé, dok je penetrator zadržavao svoj status. Ali iz perspektive pravoslavnih
crkvenih starešina, inicijator greha je zaslužio veću osudu od onoga koji je samo pristao na njega.
Prema ovom stavu, najgori moguć slučaj je bio onaj u kome su se oba partnera smenjivala u
ulogama aktivnog i pasivnog, tako da su obojica bila podjednako krivi. (11) Drugi slovenski autori
se nisu slagali sa tim, smatrajući da aktivna i pasivna uloga podjednako zaslužuju osudu. (12)
Saglasno razlikovanju u staroj Grčkoj analnog i interkruralnog homoseksulanog odnosa, slovenski
crkveni jerarsi su obično smatrali ovaj drugi oblik seksualnog kontakta blazim prekršajem. Dok je
analni odnos bio kategorisan kao veliki greh, isti kao i preljuba i bestijalnost (seksualni odnos
čoveka i životinje, prim. prev.), interkruralni odnos je bio u kategoriji masturbacije (malakia ili
rukobludie). Uobičajena pokora se sastojala od osamdesetodnevnog posta i pedeset metanija
dnevno (padanja na kolena), što je dva puta više od pokore za masturbaciju. Alternativna pokora
koja se sastojala od odlučivanja od pričešća na dve godine, bez posta, povremeno se primenjivala.
(13) Kada je trogodišnja pokora bila preporučivana, to je jasno rađeno po analogiji sa kanonima o
masturbaciji, pre nego sa onim o homoseksulanim odnosima. (14) Slovenski klirici su smatrali
korišćenje ruku u međusobnoj masturbaciji grešnijim od upotrebe butina, ”iako su oba zla i
poročna.” (15) Interkruralni odnos se nije smatrao za ”potpun pad” u greh, na način na koji se
smatrao analni odnos; onima koji su u to bili umešani nije bio zabranjen ulazak u sveštenstvo. (16)
Drugi oblici homoseksualne aktivnosti su bili manje ozbiljni. Pozudno ljubljenje drugog muškarca
je donosilo kaznu od četrdeset dana sa sto metanija, samo malo više nego za ljubljenje žene.
Pokušaj da se privuče pažnja muškarca, zarad započinjanja seksualne veze nije bila ozbiljnija od
pokušaja da se zainteresuje žena za nezakonit seks. (17)
Bilo je mnogo opasnije za muškarca ”da podseća na ženu” tako što brije svoju bradu. Za
ovaj prekršaj je mogao da bude anatemisan. Protopop Avakum (XVII vek), vođa ruskih
staroveraca, odbio je da da svoj blagoslov izbrijanim sinovima jednog od svojih pristalica pod
navodima da oni mora da su jeretici. Pravoslavni vernici su smatrali da su muškarci pravljeni po
uzoru na Boga, i da stoga ne bi trebalo da menjaju svoj izgled u ženski. (18)
Iako slovenski pravoslavni kanoni koji su se odnosili na mušku homoseksualnost, proizilaze, čini
se, iz helenskih i ranohrišćanskih misli, njihovo jednoobrazno prihvatanje od strane
srednjovekovne slovenske crkve ukazuje da su zadovoljavali slovenske društvene potrebe i